Verdrag betreffende de erkenning en de ten uitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken, 's-Gravenhage, 01-02-1971

Geraadpleegd op 28-03-2024.
Geldend van 20-08-1979 t/m heden

Verdrag betreffende de erkenning en de ten uitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken

Authentiek : EN

Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Judgments in Civil and Commercial Matters

The States signatory to the present Convention,

Desiring to establish common provisions on mutual recognition and enforcement of judicial decisions rendered in their respective countries,

Have resolved to conclude a Convention to this effect and have agreed on the following provisions:

CHAPTER I. SCOPE OF THE CONVENTION

Article 1

This Convention shall apply to decisions rendered in civil or commercial matters by the courts of Contracting States.

It shall not apply to decisions the main object of which is to determine -

  • (1) the status or capacity of persons or questions of family law, including personal or financial rights and obligations between parents and children or between spouses;

  • (2) the existence or constitution of legal persons or the powers of their officers;

  • (3) maintenance obligations, so far as not included in sub-paragraph (1) of this article;

  • (4) questions of succession;

  • (5) questions of bankruptcy, compositions or analogous proceedings, including decisions which may result therefrom and which relate to the validity of the acts of the debtor;

  • (6) questions of social security;

  • (7) questions relating to damage or injury in nuclear matters.

This Convention does not apply to decisions for the payment of any customs duty, tax or penalty.

Article 2

This Convention shall apply to all decisions given by the courts of a Contracting State, irrespective of the name given by that State to the proceedings which gave rise to the decision or of the name given to the decision itself such as judgment, order or writ of execution.

However, it shall apply neither to decisions which order provisional or protective measures nor to decisions rendered by administrative tribunals.

CHAPTER II. CONDITIONS OF RECOGNITION AND ENFORCEMENT

Article 4

A decision rendered in one of the Contracting States shall be entitled to recognition and enforcement in another Contracting State under the terms of this Convention -

  • (1) if the decision was given by a court considered to have jurisdiction within the meaning of this Convention, and

  • (2) if it is no longer subject to ordinary forms of review in the State of origin.

In addition, to be enforceable in the State addressed, a decision must be enforceable in the State of origin.

Article 5

Recognition or enforcement of a decision may nevertheless be refused in any of the following cases -

  • (1) if recognition or enforcement of the decision is manifestly incompatible with the public policy of the State addressed or with due process of law or if, in the circumstances, either party had no adequate opportunity fairly to present his case;

  • (2) if the decision was obtained by fraud in the procedural sense;

  • (3) if proceedings between the same parties, based on the same facts and having the same purpose -

    • (a) are pending before a court of the State addressed and those proceedings were the first to be instituted, or

    • (b) have resulted in a decision by a court of the State addressed, or

    • (c) have resulted in a decision by a court of another State which would be entitled to recognition and enforcement under the law of the State addressed.

Article 6

Without prejudice to the provisions of Article 5, a decision rendered by default shall neither be recognized nor enforced unless the defaulting party received notice of the institution of the proceedings in accordance with the law of the State of origin in sufficient time to enable him to defend the proceedings.

Article 7

Recognition or enforcement may not be refused for the sole reason that the court of the State of origin has applied a law other than that which would have been applicable according to the rules of private international law of the State addressed.

Nevertheless, recognition or enforcement may be refused if, to reach its decision, the court of the State of origin had to decide a question relating either to the status or the capacity of a party or to his rights in other matters excluded from this Convention by subparagraphs 1-4 of the second paragraph of Article 1, and has reached a result different from that which would have followed from the application to that question of the rules of private international law of the State addressed.

Article 8

Without prejudice to such review as is required by the terms of the preceding Articles, there shall be no review of the merits of the decision rendered by the court of origin.

Article 9

In questions relating to the jurisdiction of the court of the State of origin, the authority addressed shall be bound by the findings of fact on which that court based its jurisdiction, unless the decision was rendered by default.

Article 10

The court of the State of origin shall be considered to have jurisdiction for the purposes of this Convention -

  • (1) if the defendant had, at the time when the proceedings were instituted, his habitual residence in the State of origin, or, if the defendant is not a natural person, its seat, its place of incorporation or its principal place of business in that State;

  • (2) if the defendant had, in the State of origin, at the time when the proceedings were instituted, a commercial, industrial or other business establishment, or a branch office, and was cited there in proceedings arising from business transacted by such establishment or branch office;

  • (3) if the action had as its object the determination of an issue relating to immovable property situated in the State of origin;

  • (4) in the case of injuries to the person or damage to tangible property, if the facts which occasioned the damage occurred in the territory of the State of origin, and if the author of the injury or damage was present in that territory at the time when those facts occurred;

  • (5) if, by a written agreement or by an oral agreement confirmed in writing within a reasonable time, the parties agreed to submit to the jurisdiction of the court of origin disputes which have arisen or which may arise in respect of a specific legal relationship, unless the law of the State addressed would not permit such an agreement because of the subject - matter of the dispute;

  • (6) if the defendant has argued the merits without challenging the jurisdiction of the court or making reservations thereon; nevertheless such jurisdiction shall not be recognized if the defendant has argued the merits in order to resist the seizure of property or to obtain its release, or if the recognition of this jurisdiction would be contrary to the law of the State addressed because of the subject - matter of the dispute;

  • (7) if the person against whom recognition or enforcement is sought was the plaintiff in the proceedings in the court of origin and was unsuccessful in those proceedings, unless the recognition of this jurisdiction would be contrary to the law of the State addressed because of the subject - matter of the dispute.

Article 11

The court of the State of origin shall be considered to have jurisdiction for the purposes of this Convention to try a counterclaim -

  • (1) if that court would have had jurisdiction to try the action as a principal claim under sub-paragraphs 1-6 of Article 10, or

  • (2) if that court had jurisdiction under Article 10 to try the principal claim and if the counterclaim arose out of the contract or out of the facts on which the principal claim was based.

Article 12

The jurisdiction of the court of the State of origin need not be recognized by the authority addressed in the following cases -

  • (1) if the law of the State addressed confers upon its courts exclusive jurisdiction, either by reason of the subject - matter of the action or by virtue of an agreement between the parties as to the determination of the claim which gave rise to the foreign decision;

  • (2) if the law of the State addressed recognizes a different exclusive jurisdiction by reason of the subject -matter of the action, or if the authority addressed considers itself bound to recognize such an exclusive jurisdiction by reason of an agreement between the parties;

  • (3) if the authority addressed considers itself bound to recognize an agreement by which exclusive jurisdiction is conferred upon arbitrators.

CHAPTER III. RECOGNITION AND ENFORCEMENT PROCEDURES

Article 13

The party seeking recognition or applying for enforcement shall furnish -

  • (1) a complete and authenticated copy of the decision;

  • (2) if the decision was rendered by default, the originals or certified true copies of the documents required to establish that the summons was duly served on the defaulting party;

  • (3) all documents required to establish that the decision fulfills the conditions of sub-paragraph 2 of paragraph 1 of Article 4, and, where appropriate, of paragraph 2 of Article 4;

  • (4) unless the authority addressed otherwise requires, translations of the documents referred to above, certified as correct either by a diplomatic or consular agent or by a sworn translator or by any other person so authorized in either State.

If the terms of the decision do not permit the authority addressed to verify whether the conditions of this Convention have been complied with, that authority may require the production of any other necessary documents.

No legalisation or other like formality may be required.

Article 14

The procedure for the recognition or enforcement of foreign judgments is governed by the law of the State addressed so far as this Convention does not provide otherwise.

If the decision contains provisions which can be dissociated, any one or more of these may be separately recognized or enforced.

Article 15

Recognition or enforcement of an award of judicial costs or expenses may be accorded by virtue of this Convention only if this Convention is applicable to the decision on the merits.

This Convention shall apply to decisions relating to judicial costs or expenses even if such decisions do not proceed from a court, provided that they derive from a decision which may be recognized or enforced under this Convention and that the decision relating to costs or expenses could have been subject to judicial review.

Article 16

A judgment for costs or expenses given in connection with the granting or refusal of recognition or enforcement of a decision may be enforced under this Convention only if the applicant in the proceedings for recognition or enforcement relied on this Convention.

Article 17

No security, bond or deposit, however termed under the law of the State addressed, shall be required by reason of the nationality or domicile of the applicant to guarantee the payment of judicial costs or expenses if the applicant, being a natural person, has his habitual residence in or, not being a natural person, has a place of business in a State which has concluded with the State addressed a Supplementary Agreement in terms of Article 21.

Article 18

A party granted legal aid in the State of origin shall be extended such aid in accordance with the law of the State addressed in any proceedings for the recognition or for the enforcement of a foreign decision.

Article 19

Settlements made in court in the course of a pending proceeding which may be enforced in the State of origin shall be enforceable in the State addressed under the same conditions as decisions falling within this Convention, so far as those conditions apply to settlements.

CHAPTER IV. CONCURRENT ACTIONS

Article 20

If two States have concluded a Supplementary Agreement pursuant to Article 21, the judicial authorities of either State may dismiss an action brought before them or may stay such an action when other proceedings between the same parties, based on the same facts and having the same purpose, are pending in a court of another State and these proceedings may result in a decision which the authorities of the State in which the first mentioned action was brought would be bound to recognize under the terms of this Convention.

The authorities of these States may nevertheless order provisional or protective measures regardless of proceedings elsewhere.

CHAPTER V. SUPPLEMENTARY AGREEMENTS

Article 21

Decisions rendered in a Contracting State shall not be recognized or enforced in another Contracting State in accordance with the provisions of the preceding Articles unless the two States, being Parties to this Convention, have concluded a Supplementary Agreement to this effect.

Article 22

This Convention shall not apply to decisions rendered before the entry into force of the Supplementary Agreement provided for in Article 21 unless that agreement otherwise provides.

The Supplementary Agreement shall continue to be applicable to decisions in respect of which recognition or enforcement proceedings have been instituted before any denunciation of that Agreement takes effect.

Article 23

In the Supplementary Agreements referred to in Article 21 the Contracting States may agree -

  • (1) to clarify the meaning of the expression "civil and commercial matters", to determine the courts whose decisions shall be recognized and enforced under this Convention, to define the expression "social security" and to define the expression "habitual residence";

  • (2) to clarify the meaning of the term "law" in States with more than one legal system;

  • (3) to include within the scope of this Convention questions relating to damage or injury in nuclear matters;

  • (4) to apply this Convention to decisions ordering provisional or protective measures;

  • (5) not to apply this Convention to decisions rendered in the course of criminal proceedings;

  • (6) to specify the cases under which a decision is no longer subject to ordinary forms of review;

  • (7) to recognize and enforce decisions upon which enforcement could be obtained in the State of origin even if such decisions are still subject to ordinary forms of review and in such a case to define the conditions under which a stay of proceedings for recognition or enforcement is possible;

  • (8) not to apply Article 6 if the decision rendered by default was notified to the defaulting party and the latter had the opportunity to lodge a timely appeal against such a decision;

  • (8bis) that the Authority addressed shall not be bound by the findings of fact on which the court of the State of origin based its jurisdiction;

  • (9) to consider the courts of the State in which the defendant has his "domicile" as having jurisdiction under Article 10;

  • (10) that the court of origin shall be considered as having jurisdiction under the terms of this Convention in cases where its jurisdiction is admitted by another Convention in force between the State of origin and the State addressed if that other Convention contains no special rules relating to the recognition or enforcement of foreign judgments;

  • (11) that the court of origin shall be considered as having jurisdiction under the terms of this Convention either when its jurisdiction is admitted by the law of the State addressed relating to the recognition or enforcement of foreign judgments, or on grounds additional to those in Article 10;

  • (12) to define, for the purposes of the application of Article 12, the bases of jurisdiction which are exclusive by reason of the subject - matter of the action;

  • (13) to exclude, in cases where exclusive jurisdiction is based on an agreement between the parties, the application of sub-paragraph 1 of Article 12 as well as to exclude that of sub-paragraph 3 of Article 12;

  • (14) to regulate the procedure for obtaining recognition or enforcement;

  • (15) to regulate the enforcement of judgments other than those which order the payment of a sum of money;

  • (16) that the enforcement of a foreign judgment may be refused when a specified period has elapsed from its date;

  • (17) to fix the rate of interest payable from the date of the judgment in the State of origin;

  • (18) to adapt to the requirements of their legal systems the list of documents required by Article 13, but with the sole object of enabling the authority addressed to verify whether the conditions of this Convention have been fulfilled;

  • (19) to subject the documents referred to in Article 13 to legalisation or to a similar formality;

  • (20) to depart from the provisions of Article 17 and to depart from the provisions of Article 18;

  • (21) to make the provisions of paragraph 1 of Article 20 obligatory;

  • (22) to include within the scope of this Convention "actes authentiques", including documents upon which immediate enforcement can be obtained, and to specify those documents.

CHAPTER VI. FINAL CLAUSES

Article 24

This Convention shall not affect other Conventions relating to the recognition and enforcement of judgments to which the Contracting States are already Parties so long as those States have hot concluded a Supplementary Agreement under the terms of Article 21.

Unless it is otherwise agreed, the provisions of a Supplementary Agreement concluded under Article 21 shall prevail over the terms of any prior Conventions in force between the Parties relating to the recognition and enforcement of judgments to the extent that their terms are mutually inconsistent.

Article 25

Whether or not they have concluded a Supplementary Agreement under Article 21, the Contracting States shall not conclude between themselves other Conventions relating to the recognition and enforcement of judgments within the scope of this Convention unless they consider it necessary, in particular, because of economic ties or of particular aspects of their legal systems.

Article 26

Notwithstanding the provisions of Articles 24 and 25, this Convention and the Supplementary Agreements made under Article 21 shall not prevail over Conventions to which the Contracting States are or may become Parties in special fields and which contain provisions for the recognition and enforcement of judgments.

Article 27

This Convention shall be open for signature by the States represented at the Tenth Session of the Hague Conference on Private International Law and Cyprus, Iceland and Malta.

It shall be ratified, and the instruments of ratification shall be deposited with the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands.

Article 28

This Convention shall enter into force on the sixtieth day after the deposit of the second instrument of ratification.

This Convention shall enter into force for each State which ratifies it subsequently on the sixtieth day after the deposit of its instrument of ratification.

Article 29

Any State not falling within the provisions of the first paragraph of Article 27 may accede to this Convention after it has entered into force in accordance with the first paragraph of article 28. The instrument of accession shall be deposited with the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands.

This Convention shall enter into force for such a State in the absence of any objection from a State which has ratified this Convention before such deposit, notified to the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands within a period of six months after the date on which the said Ministry has notified it of such accession.

In the absence of any such objection, this Convention shall enter into force for the acceding State on the first day of the month following the expiration of the last of the periods referred to in the preceding paragraph.

Article 30

Any State may, at the time of signature, ratification or accession, declare that this Convention shall extend to all the territories for the international relations of which it is responsible, or to one or more of them. Such a declaration shall take effect on the date of entry into force of this Convention for the State concerned.

At any time thereafter, such extensions shall be notified to the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands.

This Convention shall enter into force for the territories mentioned in such an extension on the sixtieth day after the notification referred to in the preceding paragraph.

The Parties to a Supplementary Agreement concluded under Article 21 shall determine its territorial application.

Article 31

This Convention shall have a duration of five years from the date on which it enters into force under the first paragraph of Article 28, even in its application to States which have subsequently ratified or acceded to it.

In the absence of any denunciation, this Convention shall be renewed tacitly every five years.

Any denunciation shall be notified to the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands at least six months before the end of the five year period.

Such denunciation may be limited to any one of the territories to which this Convention applies.

Such denunciation shall affect only the notifying State. This Convention shall remain in force for the other Contracting States.

Article 32

Each Supplementary Agreement concluded under Article 21 shall take effect from the date specified in such Agreement; a certified copy and, if necessary, a translation into French or English shall be communicated to the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands.

Any Contracting State may, without denouncing this Convention, denounce a Supplementary Agreement either under any provision for denunciation in such Agreement or, if such Agreement contains no such provision, by giving six months' notice to the other State. Any State denouncing a Supplementary Agreement shall so inform the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands.

Notwithstanding the denunciation of this Convention, it shall nevertheless continue to have effect between the denouncing State and any other State with which the former has concluded a Supplementary Agreement under Article 21, unless such Agreement provides otherwise.

Article 33

The Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands shall give notice to the States referred to in Article 27, and to the States which have acceded in accordance with Article 29, of the following -

  • (a) the signatures and ratifications referred to in Article 27;

  • (b) the date on which the present Convention enters into force in accordance with the first paragraph of Article 28;

  • (c) the accessions referred to in Article 29 and the dates on which they take effect;

  • (d) the extensions refferred to in Article 30 and the dates on which they take effect;

  • (e) a translation or a copy of the text in English or French of Supplementary Agreements concluded under Article 21;

  • (f) the denunciations referred to in the third paragraph of Article 31 and the second paragraph of Article 32.

IN WITNESS WHEREOF the undersigned, being duly authorized thereto, have signed this Convention.

DONE at The Hague, on the first day of February, 1971, in the English and French languages, both texts being equally authentic, in a single copy which shall be deposited in the archives of the Government of the Netherlands, and of which a certified copy shall be sent, through the diplomatic channel, to each of the States represented at the Tenth Session of the Hague Conference on Private International Law, and to Cyprus, Iceland and Malta.

Supplementary Protocol to the Hague Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Judgments in Civil and Commercial Matters

The States signatory to the present Protocol,

In the knowledge that certain grounds of jurisdiction, which are not included in articles 10 and 11 of the Hague Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Judgments in Civil and Commercial Matters, can only exceptionally justify the international recognition and enforcement of judgments,

Convinced that the principles upon which this Protocol is founded shall prevail both in Supplementary Agreements which will be concluded under article 21 of the said Convention and in other Conventions to be concluded in the future,

Have resolved to conclude a Protocol to this end, and agreed on the following provisions:

(1).

This Protocol shall apply to all foreign decisions, regardless of their State of origin, rendered in matters to which the Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Judgments in Civil and Commercial Matters extends, and directed against a person having his domicile or habitual residence in a Contracting State.

(2).

Recognition and enforcement of a decision to which article 1 applies shall in a Contracting State be refused at the request of the person against whom recognition or enforcement is sought, where the decision was based, and in the circumstances could have been based, only on one or more of the grounds of jurisdiction specified in article 4.

Recognition and enforcement need not, however, be refused where the jurisdiction of the court of the State of origin could in the circumstances also have been based upon another ground of jurisdiction which, as between the State of origin and the State of recognition, is sufficient to justify recognition and enforcement.

(3).

Contracting States for the purposes of articles 1 and 2 are States which are parties to the Convention, and are linked by a Supplementary Agreement in accordance with article 21 thereof.

(4).

The grounds of jurisdiction referred to in the 1st paragraph of article 2 are the following -

  • (a) the presence in the territory of the State of origin of property belonging to the defendant, or the seizure by the plaintiff of property situated there, unless -

    • - the action is brought to assert proprietary or possessory rights in that property, or arises from another issue relating to such property,

    • - the property constitutes the security for a debt which is the subject-matter of the action;

  • (b) the nationality of the plaintiff;

  • (c) the domicile, habitual residence or ordinary residence of the plaintiff within the territory of the State of origin unless the assumption of jurisdiction on such a ground is permitted by way of an exception made on account of the particular subject - matter of a class of contracts;

  • (d) the fact that the defendant carried on business within the territory of the State of origin, unless the action arises from that business;

  • (e) service of a writ upon the defendant within the territory of the State of origin during his temporary presence there;

  • (f) a unilateral specification of the forum by the plaintiff, particularly in an invoice.

(5).

A legal person shall be considered to have its domicile or habitual residence where it has its seat, its place of incorporation, or its principal place of business.

(6).

This Protocol shall not prevail over present or future Conventions which, in relation to special fields, provide for any of the grounds of jurisdiction specified in article 4.

(7).

This Protocol applies subject to the provisions of existing Conventions relating to the recognition and enforcement of foreign judgments.

(8).

In Supplementary Agreements concluded in accordance with article 21 of the Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Judgments in Civil and Commercial Matters, States parties to those Agreements will not regard a court as possessing jurisdiction when it has proceeded on one or more of the grounds of jurisdiction specified in article 4, unless it is necessary to do so to prevent a denial of justice to a litigant.

(9).

The present Protocol shall be open for signature by every State which has signed the Hague Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Judgments in Civil and Commercial Matters.

It may be signed and ratified by every State which is a party to the Convention, and the instrument of ratification shall be deposited with the Ministry of Foreign Affairs of the Netherlands which shall give all necessary notifications.

It shall enter into force on the sixtieth day after the deposit of the second instrument of ratification.

For every State which ratifies it subsequently it shall enter into force on the sixtieth day after the deposit of the instrument of ratification.

A denunciation of the Convention entails the denunciation of the Protocol.

IN WITNESS WHEREOF the undersigned, being duly authorized thereto, have signed this Protocol.

DONE at the Hague, on the first day of February 1971, in the English and French languages, both texts being equally authentic, in a single copy which shall be deposited in the archives of the Government of the Netherlands and of which a certified copy shall be sent, through the diplomatic channel, to each of the States represented at the Tenth Session of the Hague Conference on Private International Law, and to Cyprus, Iceland and Malta.

Vertaling : NL

Verdrag betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken

De Staten die dit Verdrag hebben ondertekend,

Verlangende gemeenschappelijke bepalingen vast te stellen met betrekking tot de wederzijdse erkenning en tenuitvoerlegging van in hun onderscheiden landen gegeven rechterlijke beslissingen,

Hebben besloten daartoe een Verdrag te sluiten en zijn overeengekomen als volgt:

HOOFDSTUK I. Toepassingsgebied van het Verdrag

Artikel 1

Dit Verdrag is van toepassing op beslissingen, in burgerlijke of handelszaken gegeven door de gerechten van de Verdragsluitende Staten.

Het is niet van toepassing op beslissingen ten principale:

  • 1. betreffende de staat of de bevoegdheid van personen of betreffende het familierecht, met inbegrip van de persoonlijke en geldelijke verplichtingen tussen ouders en kinderen en tussen echtgenoten;

  • 2. over het bestaan of de oprichting van rechtspersonen of over de bevoegdheden van hun organen;

  • 3. betreffende onderhoudsverplichtingen, voor zover deze niet vallen onder nummer 1 van dit artikel;

  • 4. in zaken van erfenis;

  • 5. betreffende faillissementen, akkoorden of soortgelijke procedures, met inbegrip van de beslissingen die daaruit kunnen voortvloeien en die betrekking hebben op de rechtsgeldigheid van handelingen van de schuldenaar;

  • 6. betreffende de sociale zekerheid;

  • 7. betreffende schade op het gebied van de kernenergie.

Het is wel verstaan dat dit Verdrag niet van toepassing is op beslissingen inzake de betaling van belastingen, andere heffingen of door de strafrechter opgelegde lasten, welke dan ook.

Artikel 2

Dit Verdrag is van toepassing op elke door een gerecht van een Verdragsluitende Staat gegeven beslissing, ongeacht de benaming die in het land van herkomst wordt gegeven aan de procedure welke tot de beslissing heeft geleid of aan de beslissing zelf, zoals arrest, vonnis, beschikking of rechterlijk dwangbevel.

Het Verdrag is evenwel niet van toepassing op beslissingen, waarbij voorlopige of conservatoire maatregelen worden bevolen noch op door administratieve gerechten gegeven beslissingen.

HOOFDSTUK II. Voorwaarden voor erkenning en tenuitvoerlegging

Artikel 4

Een in een van de Verdragsluitende Staten gegeven beslissing wordt in een andere Verdragsluitende Staat overeenkomstig de bepalingen van dit Verdrag erkend en uitvoerbaar verklaard indien:

  • 1. de beslissing is gegeven door een gerecht dat als bevoegd wordt beschouwd in de zin van dit Verdrag, en

  • 2. daartegen in de Staat van herkomst geen gewoon rechtsmiddel meer kan worden aangewend.

Om in de aangezochte Staat uitvoerbaar te kunnen worden verklaard moet de beslissing bovendien in de Staat van herkomst vatbaar zijn voor tenuitvoerlegging.

Artikel 5

De erkenning of de tenuitvoerlegging van de beslissing kan niettemin in een der volgende gevallen worden geweigerd:

  • 1. de erkenning of de tenuitvoerlegging van de beslissing is kennelijk onverenigbaar met de openbare orde van de aangezochte Staat;

  • 2. de beslissing werd verkregen door bedrog of arglist in de procedure;

  • 3. een geschil tussen dezelfde partijen, dat op dezelfde feiten berust en hetzelfde onderwerp betreft:

    • a) is aanhangig voor een gerecht van de aangezochte Staat en daarbij het eerst aangebracht, of

    • b) heeft in de aangezochte Staat geleid tot een beslissing, of

    • c) heeft in een andere Staat geleid tot een beslissing welke voldoet aan de voorwaarden voor haar erkenning en tenuitvoerlegging in de aangezochte Staat.

Artikel 6

Onverminderd het bepaalde in artikel 5 wordt een bij verstek gegeven beslissing slechts erkend en uitvoerbaar verklaard indien het stuk dat het geding inleidt overeenkomstig het recht van de Staat van herkomst is medegedeeld of betekend aan de partij tegen wie het verstek werd verleend en aan die partij een termijn was gelaten die, de omstandigheden van het geval in aanmerking genomen, voldoende was voor het voeren van verweer.

Artikel 7

De erkenning of tenuitvoerlegging mag niet worden geweigerd op de enkele grond dat het gerecht van de Staat van herkomst een andere wet heeft toegepast dan die, welke van toepassing zou zijn geweest volgens de regels van internationaal privaatrecht van de aangezochte Staat.

De erkenning of tenuitvoerlegging mag evenwel worden geweigerd wanneer het gerecht van de Staat van herkomst zich om tot zijn beslissing te komen heeft moeten uitspreken over een vraag betreffende de staat of de bevoegdheid van een partij of betreffende haar rechten in andere door artikel 1, tweede lid, nummers 1-4, van de toepassing van het Verdrag uitgesloten zaken en daarbij tot een ander resultaat is gekomen dan zou zijn verkregen als op die vraag de regels van internationaal privaatrecht van de aangezochte Staat zouden zijn toegepast.

Artikel 8

Behalve wanneer het voor de toepassing van de voorgaande artikelen noodzakelijk is, wordt door de autoriteit van de aangezochte Staat niet overgegaan tot een onderzoek naar de juistheid van de in de Staat van herkomst gegeven beslissing.

Artikel 9

Bij de toetsing van de bevoegdheid van het gerecht van de Staat van herkomst is de aangezochte autoriteit gebonden aan de feitelijke overwegingen op grond waarvan dat gerecht zijn bevoegdheid heeft aangenomen, tenzij de beslissing bij verstek is gegeven.

Artikel 10

Het gerecht van de Staat van herkomst wordt beschouwd als bevoegd in de zin van het Verdrag:

  • 1. wanneer de verweerder ten tijde van het aanhangig maken van de zaak zijn gewoon verblijf in de Staat van herkomst had, of, indien de verweerder geen natuurlijke persoon is, zijn zetel, zijn plaats van oprichting of zijn voornaamste vestiging in die Staat had;

  • 2. wanneer de verweerder ten tijde van het aanhangig maken van de zaak een inrichting van handel, van industrie of enige andere vestiging of een filiaal in de Staat van herkomst had en hij was opgeroepen voor geschillen betreffende werkzaamheden van die vestiging of dat filiaal;

  • 3. wanneer de vordering een geschil over een in de Staat van herkomst gelegen onroerend goed betrof;

  • 4. wanneer het schadebrengende feit waarop de vordering is gegrond en waardoor lichamelijke of stoffelijke schade is ontstaan, zich heeft voorgedaan in de Staat van herkomst en de veroorzaker van het schadebrengende feit zich in die Staat bevond toen dat feit zich voordeed;

  • 5. wanneer partijen zich bij een schriftelijke overeenkomst of bij een binnen een redelijke termijn schriftelijk bevestigde mondelinge overeenkomst hebben onderworpen aan de bevoegdheid van het gerecht van de Staat van herkomst voor de kennisneming van geschillen welke naar aanleiding van een bepaalde rechtsbetrekking zijn ontstaan of zullen ontstaan, tenzij het recht van de aangezochte Staat een dergelijke overeenkomst niet toelaat uit hoofde van het onderwerp van het geschil;

  • 6. wanneer de verweerder op de zaak zelf is ingegaan zonder de bevoegdheid van het gerecht van herkomst te betwisten of te dien aanzien voorbehouden te maken; deze bevoegdheid wordt evenwel niet erkend indien de gedaagde op de zaak zelf is ingegaan ten einde zich te verzetten tegen een beslag of om de opheffing van een beslag te verkrijgen, of indien het recht van de aangezochte Staat de erkenning van deze bevoegdheid niet toelaat uit hoofde van het onderwerp van het geschil;

  • 7. wanneer de persoon tegen wie de erkenning of de tenuitvoerlegging wordt verzocht eiser was in de zaak voor het gerecht van de Staat van herkomst en dat gerecht hem in het ongelijk heeft gesteld, tenzij het recht van de aangezochte Staat deze bevoegdheid niet toelaat uit hoofde van het onderwerp van het geschil.

Artikel 11

Het gerecht van de Staat van herkomst dat heeft beslist op een vordering in reconventie, wordt beschouwd als bevoegd in de zin van het Verdrag:

  • 1. wanneer het volgens artikel 10, nummers 1-6, bevoegd zou zijn geweest van die vordering als oorspronkelijke vordering kennis te nemen, of

  • 2. wanneer het volgens artikel 10 bevoegd was tot kennisneming van de oorspronkelijke vordering en de vordering in reconventie voortvloeiende uit dezelfde overeenkomst of uit hetzelfde feit.

Artikel 12

De bevoegdheid van het gerecht van de Staat van herkomst behoeft door de aangezochte autoriteit niet te worden erkend in de volgende gevallen:

  • 1. wanneer het recht van de aangezochte Staat uit hoof de van het onderwerp van het geschil of op grond van een tussen partijen gesloten overeenkomst aan de gerechten van die Staat bevoegdheid bij uitsluiting toekent tot kennisneming van de vordering die aanleiding heeft gegeven tot de buitenlandse beslissing;

  • 2. wanneer het recht van de aangezochte Staat uit hoofde van het onderwerp van het geschil bevoegdheid bij uitsluiting van een ander gerecht erkent of wanneer de aangezochte autoriteit zich gehouden acht die bevoegdheid bij uitsluiting op grond van een tussen de partijen gesloten overeenkomst te erkennen;

  • 3. wanneer de aangezochte autoriteit zich gehouden acht een overeenkomst te erkennen waarbij bevoegdheid bij uitsluiting is toegekend aan scheidsmannen.

HOOFDSTUK III. De procedure betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegging

Artikel 13

De partij die de erkenning inroept of de tenuitvoerlegging verlangt, moet de volgende documenten overleggen:

  • 1. een volledig en authentiek afschrift van de beslissing;

  • 2. indien de beslissing bij verstek gegeven is, het origineel of een voor eensluidend gewaarmerkt afschrift van de documenten aan de hand waarvan kan worden vastgesteld dat het stuk, hetwelk het geding heeft ingeleid, op de vereiste wijze was medegedeeld of betekend aan de niet verschenen partij;

  • 3. enig document waaruit kan worden vastgesteld, dat de beslissing voldoet aan de voorwaarde van artikel 4, eerste lid, nummer 2, en, voor zover nodig, aan die van artikel 4, tweede lid;

  • 4. de vertaling van de hierboven genoemde documenten, welke voor eensluidend gewaarmerkt is door een diplomatieke of consulaire ambtenaar, door een beëdigd vertaler of door een in een van beide Staten daartoe gemachtigd persoon, tenzij de aangezochte autoriteit vrijstelling hiervan verleent.

Indien de aangezochte autoriteit uit de inhoud van de beslissing niet kan nagaan of aan de door het Verdrag gestelde voorwaarden is voldaan, kan die autoriteit de overlegging van andere daartoe noodzakelijke bescheiden verlangen.

Geen enkele legalisatie of soortgelijke formaliteit mag worden geëist.

Artikel 14

De procedure ter verkrijging van erkenning of tenuitvoerlegging van de beslissing wordt beheerst door het recht van de aangezochte Staat, voor zover dit Verdrag niet anders bepaalt.

Wanneer bij de beslissing over verschillende punten van de eis afzonderlijk uitspraak is gedaan, kan de erkenning of de tenuitvoerlegging voor een of meer onderdelen van de beslissing worden verleend.

Artikel 15

De erkenning of de tenuitvoerlegging van een veroordeling in de proceskosten kan slechts krachtens dit Verdrag worden verleend, indien het Verdrag van toepassing is op de beslissing over de hoofdvordering.

Het Verdrag is van toepassing op beslissingen betreffende de proceskosten, zelfs indien zij niet gegeven zijn door een gerecht, mits zij voortvloeien uit een beslissing die krachtens dit Verdrag kan worden erkend of ten uitvoer gelegd en daartegen een rechtsmiddel kan worden aangewend bij een gerecht.

Artikel 16

Dit Verdrag wordt slechts toegepast op de veroordeling in de proceskosten, uitgesproken bij de verlening of de weigering van de erkenning of de tenuitvoerlegging van een beslissing, indien de verzoeker zich op de bepalingen van dit Verdrag heeft beroepen.

Artikel 17

Geen enkele zekerheidstelling of depot, onder welke benaming ook, kan ter waarborging van de betaling van proceskosten worden opgelegd wegens de nationaliteit of de woonplaats van de verzoeker, indien deze zijn gewoon verblijf of, indien hij geen natuurlijke persoon is, een vestiging heeft in een Staat die met de aangezochte Staat een aanvullend akkoord, als bedoeld in artikel 21, heeft gesloten.

Artikel 18

De partij die in de Staat van herkomst vergunning had verkregen om kosteloos of tegen verminderd tarief te procederen, behoudt, onder de door het recht van de aangezochte Staat gestelde voorwaarden, dit recht in elke procedure ter verkrijging in die Staat van de erkenning of de tenuitvoerlegging van de beslissing.

Artikel 19

Gerechtelijke schikkingen, welke in de loop van een geding tot stand zijn gekomen en uitvoerbaar zijn in de Staat van herkomst, worden in de aangezochte Staat uitvoerbaar verklaard onder dezelfde voorwaarden als gelden voor de uitvoerbaarverklaring van de beslissingen, waarop dit Verdrag van toepassing is, voor zover die voorwaarden voor die schikkingen kunnen gelden.

HOOFDSTUK IV. Aanhangigheid

Artikel 20

Wanneer twee Staten een aanvullend akkoord, als bedoeld in artikel 21, hebben gesloten, mag de rechterlijke autoriteit van een van die Staten, voor wie een vordering wordt ingesteld, zich onbevoegd verklaren of zijn uitspraak aanhouden, indien tussen dezelfde partijen een andere op dezelfde feiten berustende en hetzelfde onderwerp betreffende vordering reeds aanhangig is voor een gerecht van een andere Staat, mits die vordering aanleiding kan geven tot een beslissing die door de autoriteiten van de eerste Staat krachtens dit Verdrag moet worden erkend.

De autoriteiten van elk van deze Staten kunnen echter voorlopige of conservatoire maatregelen bevelen, ongeacht voor welk gerecht de hoofdvordering aanhangig is gemaakt.

HOOFDSTUK V. Het aanvullend akkoord

Artikel 21

De in een Verdragsluitende Staat gegeven beslissingen worden in een andere Verdragsluitende Staat slechts dan overeenkomstig de bepalingen van de voorgaande artikelen erkend of uitvoerbaar verklaard, indien die twee Staten, nadat zij Partij bij het Verdrag zijn geworden, daartoe een aanvullend akkoord hebben gesloten.

Artikel 22

Dit Verdrag is niet van toepassing op beslissingen, die zijn gegeven vóór de inwerkingtreding van het aanvullend akkoord, bedoeld in artikel 21, tenzij dat akkoord anders bepaalt.

Het aanvullend akkoord blijft van toepassing op de beslissingen ten aanzien waarvan een procedure tot erkenning of tenuitvoerlegging is aangevangen voordat een opzegging van dat akkoord van kracht is geworden.

Artikel 23

De Verdragsluitende Staten mogen in de door hen met toepassing van artikel 21 te sluiten akkoorden:

  • 1. de betekenis van het begrip „in burgerlijke en handelszaken" nader omschrijven, de gerechten aanwijzen op welker beslissingen het Verdrag van toepassing is, de betekenis van het begrip „sociale zekerheid" vaststellen en een omschrijving geven van de woorden „gewoon verblijf";

  • 2. de betekenis nader omschrijven van het woord „recht" in Staten, waar meer dan één rechtsstelsel bestaat;

  • 3. beslissingen over schade op het gebied van de kernenergie onder de toepassing van het Verdrag brengen;

  • 4. overeenkomen het Verdrag toe te passen op beslissingen waarbij voorlopige of conservatoire maatregelen worden bevolen;

  • 5. overeenkomen het Verdrag niet toe te passen op beslissingen, gegeven in de loop van een strafgeding;

  • 6. de gevallen nader omschrijven waarin tegen een beslissing geen gewoon rechtsmiddel meer kan worden aangewend;

  • 7. overeenkomen de beslissingen die in de andere Staat uitvoerbaar zijn te erkennen en ten uitvoer te leggen zelfs indien daartegen nog een gewoon rechtsmiddel kan worden aangewend en, in een dergelijk geval, de voorwaarden te noemen waaronder de uitspraak over de erkenning of tenuitvoerlegging mag worden aangehouden;

  • 8. overeenkomen artikel 6 niet toe te passen indien de bij verstek gegeven beslissing is betekend aan de niet-verschenen partij en deze de mogelijkheid heeft gehad tijdig een rechtsmiddel tegen die beslissing aan te wenden;

  • 8bis. overeenkomen dat de aangezochte autoriteit niet gebonden is aan de feitelijke overwegingen op grond waarvan het gerecht van de Staat van herkomst zijn bevoegdheid heeft aangenomen;

  • 9. overeenkomen dat de gerechten van de Staat waar de verweerder zijn woonplaats heeft als bevoegd in de zin van artikel 10 worden beschouwd;

  • 10. overeenkomen dat het gerecht van de Staat van herkomst als bevoegd wordt beschouwd in de zin van het Verdrag, in de gevallen waarin zijn bevoegdheid wordt erkend door een ander Verdrag dat van kracht is tussen de Staat van herkomst en de aangezochte Staat en dat andere Verdrag geen bijzondere regels bevat met betrekking tot de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen;

  • 11. overeenkomen dat het gerecht van de Staat van herkomst als bevoegd wordt beschouwd in de zin van het Verdrag, wanneer zijn bevoegdheid wordt erkend door het recht van de aangezochte Staat inzake de erkenning of tenuitvoerlegging van buitenlandse beslissingen of wanneer die bevoegdheid berust op andere gronden dan die, opgesomd in artikel 10;

  • 12. de gronden nader omschrijven die, voor de toepassing van artikel 12, bevoegdheid bij uitsluiting uit hoofde van het onderwerp van het geschil opleveren;

  • 13. artikel 12, nummer 1, in het geval dat de uitsluitende bevoegdheid berust op een tussen partijen gesloten overeenkomst, en artikel 12, nummer 3, niet van toepassing verklaren;

  • 14. de procedure ter verkrijging van erkenning of tenuitvoerlegging regelen;

  • 15. de tenuitvoerlegging regelen van andere beslissingen dan die welke de veroordeling tot betaling van een bepaalde geldsom inhouden;

  • 16. een termijn, te rekenen van de datum van het vonnis, vaststellen, na verloop waarvan de tenuitvoerlegging niet meer kan worden verzocht;

  • 17. een regeling treffen over de betaling, te rekenen van de datum van het vonnis, van rente;

  • 18. de lijst van de krachtens artikel 13 over te leggen documenten aanpassen aan het voor hen geldende recht, echter uitsluitend met het doel de aangezochte autoriteit in staat te stellen na te gaan of aan de door het Verdrag gestelde voorwaarden is voldaan;

  • 19. de in artikel 13 genoemde documenten onderwerpen aan legalisatie of een soortgelijke formaliteit;

  • 20. afwijken van het bepaalde zowel in artikel 17 als in artikel 18;

  • 21. het bepaalde in artikel 20, eerste lid, verplicht stellen;

  • 22. de toepassing van het Verdrag uitbreiden tot authentieke akten en de betekenis van de woorden „authentieke akten" omschrijven.

HOOFDSTUK VI. Slotbepalingen

Artikel 24

Dit Verdrag maakt geen inbreuk op andere Verdragen betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen waarbij de Verdragsluitende Staten reeds Partij zijn, zolang deze Staten niet het in artikel 21 bedoelde aanvullende akkoord hebben gesloten.

Tenzij anders is overeengekomen hebben de bepalingen van een met toepassing van artikel 21 gesloten aanvullend akkoord voorrang boven die van elk ander Verdrag betreffende de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen dat tussen de Partijen van kracht is.

Artikel 25

Ongeacht of zij al of niet gebonden zijn door een aanvullend akkoord, als bedoeld in artikel 21, mogen de Verdragsluitende Staten met elkander geen andere verdragen sluiten betreffende de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen waarop dit Verdrag van toepassing is, tenzij zij die sluiting, met name uit hoofde van hun onderlinge economische banden of de bijzondere geaardheid van hun recht, noodzakelijk achten.

Artikel 26

Onverminderd het bepaalde in de artikelen 24, en 25 laten dit Verdrag en de in artikel 21 bedoelde aanvullende akkoorden onverlet de verdragen waarbij de Verdragsluitende Staten partij zijn of zullen worden en die, voor bijzondere onderwerpen, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen regelen.

Artikel 27

Dit Verdrag staat ter ondertekening open voor de Staten die vertegenwoordigd waren op de Tiende Zitting van de Haagse Conferentie voor Internationaal Privaatrecht, alsook voor Cyprus, Malta en IJsland.

Het dient te worden bekrachtigd en de akten van bekrachtiging dienen te worden nedergelegd bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland.

Artikel 28

Dit Verdrag treedt in werking op de zestigste dag na de nederlegging van de tweede akte van bekrachtiging.

Voor elke ondertekenende Staat die het Verdrag daarna bekrachtigt, treedt het in werking op de zestigste dag na de nederlegging van zijn akte van bekrachtiging.

Artikel 29

Elke Staat waarop het bepaalde in de eerste alinea van artikel 27 niet van toepassing is, kan tot het Verdrag toetreden nadat het krachtens artikel 28, eerste alinea, in werking is getreden. De akte van toetreding dient te worden nedergelegd bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland.

Het Verdrag treedt voor een zodanige Staat slechts in werking bij gebreke van verzet door een Staat die het Verdrag vóór deze nederlegging heeft bekrachtigd en welk verzet ter kennis is gebracht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland binnen een termijn van zes maanden te rekenen van de datum waarop dit Ministerie laatstbedoelde Staat van de toetreding in kennis heeft gesteld.

Bij gebreke van verzet, treedt dit Verdrag voor de toetredende Staat in werking op de eerste dag van de maand, volgend op het verstrijken van de laatste der in het vorige lid bedoelde termijnen.

Artikel 30

Iedere Staat kan bij de ondertekening, bekrachtiging of toetreding verklaren, dat dit Verdrag zich uitstrekt tot alle gebieden voor welker internationale betrekkingen hij verantwoordelijk is of tot één of meer van deze gebieden. Een zodanige verklaring wordt van kracht op de datum van inwerkingtreding van het Verdrag voor de betrokken Staat.

Daarna wordt van zodanige uitbreidingen kennis gegeven aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland.

Het Verdrag treedt voor de in de verklaring van uitbreiding genoemde gebieden in werking op de zestigste dag na de kennisgeving bedoeld in de voorgaande alinea.

De Partijen bij een krachtens artikel 21 gesloten aanvullend akkoord bepalen zelf de territoriale reikwijdte daarvan.

Artikel 31

Dit Verdrag blijft van kracht gedurende vijf jaar te rekenen van de datum van zijn inwerkingtreding overeenkomstig artikel 28, eerste lid, ook voor die Staten die het Verdrag nadien hebben bekrachtigd of daartoe zijn toegetreden.

Indien geen opzegging heeft plaatsgevonden, wordt het Verdrag stilzwijgend telkens voor vijf jaar verlengd.

Opzeggingen dienen ten minste zes maanden voor het einde van de termijn van vijf jaar ter kennis te worden gebracht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland.

De opzegging kan beperkt worden tot bepaalde gebieden waarop het Verdrag van toepassing is.

De opzegging heeft slechts gevolg ten opzichte van de Staat die haar ter kennis heeft gebracht. Het Verdrag blijft voor de andere Verdragsluitende Staten van kracht.

Artikel 32

Elk in toepassing van artikel 21 gesloten aanvullend akkoord treedt in werking op de daarin genoemde datum; een voor eensluidend gewaarmerkt afschrift, zo nodig vergezeld van een vertaling in de Franse of de Engelse taal, dient te worden toegezonden aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland.

Elke Verdragsluitende Staat kan, zonder het Verdrag op te zeggen, een aanvullend akkoord opzeggen, hetzij krachtens de bepalingen inzake opzegging van dat akkoord, hetzij, indien het akkoord niet een dergelijke bepaling bevat, door de andere Staat in kennis te stellen van de opzegging met een opzeggingstermijn van zes maanden. Elke Staat die een aanvullend akkoord opzegt, stelt het Ministerie van Buitenlandse Zaken daarvan in kennis.

Onverminderd de opzegging van het Verdrag blijft het gevolgen hebben voor de betrekkingen tussen de Staat die de opzegging heeft verricht en elke andere Staat waarmede hij in toepassing van artikel 21 een aanvullend akkoord heeft gesloten, tenzij in het akkoord anders is bepaald.

Artikel 33

Het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland geeft aan de in artikel 27 bedoelde Staten, alsmede aan de Staten die overeenkomstig artikel 29 zijn toegetreden, kennis van:

  • a) de ondertekeningen en bekrachtigingen bedoeld in artikel 27;

  • b) de datum waarop dit Verdrag overeenkomstig artikel 28, eerste alinea, in werking treedt;

  • c) de toetredingen bedoeld in artikel 29 en de data waarop zij van kracht worden;

  • d) de uitbreidingen bedoeld in artikel 30 en de data waarop zij van kracht worden;

  • e) de vertaling of de tekst in de Franse of de Engelse taal van de krachtens artikel 21 gesloten aanvullende akkoorden;

  • f) de opzeggingen bedoeld in artikel 31, derde alinea, en artikel 32, tweede alinea.

TEN BLIJKE WAARVAN de ondergetekenden, hiertoe behoorlijk gemachtigd, dit Verdrag hebben ondertekend.

GEDAAN te 's-Gravenhage, op 1 februari 1971, in de Engelse en de Franse taal, zijnde beide teksten gelijkelijk authentiek, in een enkel exemplaar, dat zal worden nedergelegd in het archief van de Nederlandse Regering en waarvan een voor eensluidend gewaarmerkt afschrift langs diplomatieke weg wordt toegezonden aan elk van de Staten die vertegenwoordigd waren op de Tiende Zitting van de Haagse Conferentie voor Internationaal Privaatrecht, alsmede aan Cyprus, Malta en IJsland.

Aanvullend Protocol bij het Haagse Verdrag betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken

De Staten die dit Protocol hebben ondertekend,

Zich er van bewust dat bepaalde gronden voor bevoegdheid die niet zijn opgenomen in de artikelen 10 en 11 van het Haagse Verdrag betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken slechts bij uitzondering mogen leiden tot de internationale erkenning en tenuitvoerlegging van vonnissen,

Overtuigd dat de beginselen waarop dit Protocol berust, ook ten grondslag behoren te liggen zowel aan de met toepassing van artikel 21 van genoemd Verdrag te sluiten aanvullende akkoorden als aan andere nog te sluiten verdragen,

Hebben besloten te dien einde een Protocol te sluiten en zijn overeengekomen als volgt:

1.

Dit Protocol is van toepassing op buitenlandse beslissingen die, in welke Staat ook, zijn gegeven in zaken waarop het Verdrag betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegginig van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken van toepassing is, tegen een persoon die zijn woonplaats of gewoon verblijf in een Verdragsluitende Staat heeft.

2.

De erkenning en de tenuitvoerlegging van een in paragraaf 1 bedoelde beslissing moeten in een Verdragsluitende Staat op verzoek van de persoon tegen wie de erkenning of de tenuitvoerlegging is verzocht, worden geweigerd indien de beslissing slechts gegrond kon worden op één of meer van de in paragraaf 4 genoemde bevoegdheden.

De erkenning en de tenuitvoerlegging behoeven evenwel niet te worden geweigerd wanneer de bevoegdheid van het (gerecht van de Staat van herkomst in het gegeven geval ook had kunnen steunen op een andere grond, die in de verhouding tussen de Staat van herkomst en de aangezochte Staat erkenning en tenuitvoerlegging toelaat.

3.

Onder Verdragsluitende Staten in de zin van de paragrafen 1 en 2 worden verstaan de Staten die partij zijn bij het Verdrag en die jegens elkander zijn gebonden door een aanvullend akkoord, als bedoeld in artikel 21 van genoemd Verdrag.

4.

De gronden voor bevoegdheid, bedoeld in paragraaf 2, eerste lid, zijn de volgende:

  • a) de aanwezigheid van goederen van de verweerder of de inbeslagneming van goederen door de eiser, op het grondgebied van de Staat van herkomst, tenzij:

    • - de vordering tot onderwerp heeft de eigendom of het bezit van bedoelde goederen, dan wel een ander geschil over die goederen betreft,

    • - of het geschil betrekking heeft op een schuldvordering waarvoor op bedoeld grondgebied zakelijke zekerheid is verschaft;

  • b) de nationaliteit van de eiser;

  • c) de woonplaats, het gewoon verblijf of het tijdelijke verblijf van de eiser in de Staat van herkomst, tenzij bevoegdheid op deze grond is toegekend wegens de bijzondere aard van het onderwerp van bepaalde verbintenissen;

  • d) het feit dat de verweerder zaken heeft gedaan op het grondgebied van de Staat van herkomst, zonder dat het geschil op die zaken betrekking heeft;

  • e) de dagvaarding is betekend in de Staat van herkomst gedurende een tijdelijk verblijf aldaar van de verweerder;

  • f) een eenzijdige aanwijzing van het gerecht door de eiser, met name in een factuur.

5.

Met woonplaats en gewoon verblijf worden gelijkgesteld de zetel, de plaats van oprichting en de voornaamste vestiging van rechtspersonen.

6.

Dit Protocol maakt geen inbreuk op bestaande of nog te sluiten Verdragen, die voor bijzondere onderwerpen voorzien in gronden voor bevoegdheid, genoemd in paragraaf 4.

7.

Dit Protocol is van toepassing onder voorbehoud van de bepalingen van in werking zijnde Verdragen betreffende de erkenning en tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen.

8.

In de aanvullende akkoorden die zij sluiten met toepassing van artikel 21 van het Verdrag betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken, beschouwen de Staten, die partij zijn bij die akkoorden, de gerechten welker bevoegdheid berust op een of meer van de in paragraaf 4 opgesomde gronden, niet als bevoegd tenzij zulks noodzakelijk is ter vermijding van rechtsweigering.

9.

Dit Protocol staat ter ondertekening open voor iedere Staat, die het Haagse Verdrag betreffende de erkenning en de tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in burgerlijke en handelszaken heeft ondertekend.

Het kan worden ondertekend en bekrachtigd door iedere Staat, die Partij is bij het Verdrag, en de akten van bekrachtiging dienen te worden nedergelegd bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Nederland, dat de nodige kennisgevingen zal verrichten.

Het treedt in werking op de zestigste dag na de nederlegging van de tweede akte van bekrachtiging.

Voor elke Staat die het daarna bekrachtigt, treedt het op de zestigste dag na de nederlegging van zijn akte van bekrachtiging in werking.

Opzegging van het Verdrag houdt opzegging van het Protocol in.

TEN BLIJKE WAARVAN de ondergetekenden, hiertoe behoorlijk gemachtigd, dit Protocol hebben ondertekend.

GEDAAN te 's-Gravenhage, op 1 februari 1971, in de Engelse en de Franse taal, zijnde beide teksten gelijkelijk authentiek, in een enkel exemplaar, dat zal worden nedergelegd in het archief van de Nederlandse Regering en waarvan een gewaarmerkt af schrift langs diplomatieke weg wordt toegezonden aan elk van de Staten die vertegenwoordigd waren op de Tiende Zitting van de Haagse Conferentie voor Internationaal Privaatrecht, alsmede aan Cyprus, Malta en IJsland.

Naar boven