Verdrag inzake de slavernij, Genève, 25-09-1926

Geraadpleegd op 20-04-2024.
Geldend van 07-07-1955 t/m heden

Verdrag inzake de slavernij

Authentiek : EN

SLAVERY CONVENTION.

Albania, Germany, Austria, Belgium, the British Empire, Canada, the Commonwealth of Australia, the Union of South Africa, the Dominion of New Zealand, and India, Bulgaria, China, Colombia, Cuba, Denmark, Spain, Estonia, Abyssinia, Finland, France, Greece, Italy, Latvia, Liberia, Lithuania, Norway, Panama, the Netherlands, Persia, Poland, Portugal, Roumania, the Kingdom of the Serbs, Croats and Slovenes, Sweden, Czechoslovakia and Uruguay,

Whereas the signatories of the General Act of the Brussels Conference of 1889-90 declared that they were equally animated by the firm intention of putting an end to the traffic in African slaves;

Whereas the signatories of the Convention of Saint Germain-en-Laye of 1919 to revise the General Act of Berlin of 1885 and the General Act and Declaration of Brussels of 1890 affirmed their intention of securing the complete suppression of slavery in all its forms and of the slave trade by land and sea;

Taking into consideration the report of the Temporary Slavery Commission appointed by the Council of the League of Nations on June 12th, 1924;

Desiring to complete and extend the work accomplished under the Brussels Act and to find a means of giving practical effect throughout the world to such intentions as were expressed in regard to slave trade and slavery by the signatories of the Convention of Saint Germain-en-Laye, and recognising that it is necessary to conclude to that end more detailed arrangements than are contained in that Convention;

Considering, moreover, that it is necessary to prevent forced labour from developing into conditions analogous to slavery;

Have decided to conclude a Convention and have accordingly appointed as their Plenipotentiaries:

• The President of the Supreme Council of Albania:

  Dr. D. DINO, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to His Majesty the King of Italy.

• The President of the German Reich:

  Dr. Carl VON SCHUBERT, Secretary of State for Foreign Affairs.

• The President of the Federal Austrian Republic:

  M. Emerich VON PFLÜGL, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary; Representative of the Federal Government accredited to the League of Nations.

• His Majesty the King of the Belgians:

  M. L. DE BROUCKÈRE, Member of the Senate, First Delegate of Belgium to the Seventh Ordinary Session of the Assembly of the League of Nations.

• His Majesty the King of The United Kingdom of Great Britain and Ireland and of the British Dominions beyond the Seas, Emperor of India:

  The Right Honourable Viscount CECIL OF CHELWOOD, K.C., Chancellor of the Duchy of Lancaster.

• For the Dominion of Canada:

  The Right Honourable Sir George E. FOSTER, G.C.M.G., P.C., L.L.D., Senator, Member of the King's Privy Council for Canada.

• For the Commonwealth of Australia:

  The Honourable J.G. LATHAM, C.M.G., K.C., M.P., Attorney-General of the Commonwealth.

• For the Union of South Africa:

  Mr. Jacobus Stephanus SMIT, High Commissioner of the Union in London.

• For the Dominion of New Zealand:

  The Honourable Sir James PARR, K.C.M.G., High Commissioner in London.

• And for India:

  Sir William Henry Hoare VINCENT, G.C.I.E., K.C.S.I., Member of the council of the Secretary of State for India, former Member of the Executive Council of the Governor-General of India.

• His Majesty the King of the Bulgarians:

  M.D. MIKOFF, Chargé d'Affaires at Berne, Permanent representative of the Bulgarian Government accredited to the League of Nations.

• The Chief Executive of the Chinese Republic:

  M. CHAO-HSIN CHU, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary at Rome.

• The President of the Republic of Colombia:

  Dr. Francisco José URRUTIA, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council, Representative of Colombia on the Council of the League of Nations.

• The President of the Republic of Cuba:

  M. A. DE AGÜERO Y BETHANCOURT, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the President of the German Reich and to the President of the Austrian Federal Republic.

• His Majesty the King of Denmark and Iceland:

  M. Herluf ZAHLE, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the President of the German Reich.

• His Majesty the King of Spain:

  M. M. Lopez RORERTS, Marquis DE LA TORREHERMOSA, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council.

• The President of the Estonian Republic:

  General Johan LAIDONER, Member of Parliament, President of the Committee for Foreign Affairs and National Defence.

• Her Majesty the Empress and Queen of the Kings of Abyssinia and His Imperial and Royal Highness the Prince Regent and Heir to the Throne:

  Dedjazmatch GUETATCHOU, Minister of the Interior;

  Lidj Makonnen ENDELKATCHOU;

  Kentiba GEBROU;

  Ato TASFAE, Secretary of the Imperial League of Nations Department at Addis-Abeba.

• The President of the Republic of Finland:

  M. Rafael W. ERICH, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council, Permanent Delegate of Finland accredited to the League of Nations.

• The President of the French Republic:

  Count B. CLAUZEL, Minister Plenipotentiary, Head of the French League of Nation Department.

• The President of the Hellenic Republic:

  M. D. CACLAMANOS, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to His Britannic Majesty.

  M. V. DENDRAMIS, Chargé d'Affaires at Berne, Permanent Delegate accredited to the League of Nations.

• His Majesty the King of Italy:

  Professor Vittorio SCIALOJA, Minister of State, Senator, Representative of Italy on the Council of the League of Nations.

• The President of the Republic of Latvia:

  M. Charles DUZMANS, Permanent Representative accredited to the League of Nations.

• The President of the Republic of Liberia:

  Baron Rodolphe A. LEHMANN, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the President of the French Republic, Permanent Delegate accredited to the League of Nations.

• The President of the Republic of Lithuania:

  M. V. SIDZIKAUSKAS, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the President of the German Reich. Permanent Delegate accredited to the League of Nations.

• His Majesty the King of Norway:

  Dr. Fridtjof NANSEN, Professor at the University of Oslo.

• The President of the Republic of Panama:

  Dr. Eusebio A. MORALES, Professor of Law at the Panama National Faculty, Finance Minister.

• Her Majesty the Queen of the Netherlands:

  Jonkheer W. F. VAN LENNEP, Chargé d'Affaires a.i. of the Netherlands at Berne.

• His Majesty the Emperor of Persia:

  His Highness Prince ARFA, Ambassador, Delegate of Persia accredited to the League of Nations.

• The President of the Polish Republic:

  M. Auguste ZALESKI, Minister for Foreign Affairs.

• The President of the Republic of Portugal:

  Dr. A. DE VASCONCELLOS, Minister Plenipotentiary, in charge of the League of Nations Department at the Ministry for Foreign Affairs.

• His Majesty the King of Roumania:

  M. N. TITULESCO, Professor at the University of Bucharest, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to His Britannic Majesty, Reprensentative of Roumania on the Council of the League of Nations.

• His Majesty the King of the Serbs, Croats and Slovenes:

  Dr. M. JOVANOVITCH, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council, Permanent Delegate accredited to the League of Nations.

• His Majesty the King of Sweden:

  M. Einar HENNINGS, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council.

• The President of the Czechoslovak Republic:

  M. Ferdinand VEVERKA, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council.

• The President of the Republic of Uruguay:

  M. B. FERNANDEZ Y MEDINA, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to His Majesty the King of Spain.

Who, having communicated their full powers, have agreed as follows:

Article 1

For the purpose of the present Convention, the following definitions are agreed upon:

• 1. Slavery is the status or condition of a person over whom any or all of the powers attaching to the right of ownership are exercised.

• 2. The slave trade includes all acts involved in the capture, acquisition or disposal of a person with intent to reduce him to slavery; all acts involved in the acquisition of a slave with a view to selling or exchanging him; all acts of disposal by sale or exchange of a slave acquired with a view to being sold or exchanged, and, in general, every act of trade or transport in slaves.

Article 2

The High Contracting Parties undertake, each in respect of the territories placed under its sovereignty, jurisdiction, protection, suzerainty or tutelage, so far as they have not already taken the necessary steps:

• (a) To prevent and suppress the slave trade;

• (b) To bring about, progressively and as soon as possible, the complete abolition of slavery in all its forms.

Article 3

The High Contracting Parties undertake to adopt all appropriate measures with a view to preventing and suppressing the embarkation, disembarkation and transport of slaves in their territorial waters and upon all vessels flying their respective flags.

The High Contracting Parties undertake to negotiate as soon as possible a general Convention with regard to the slave trade which will give them rights and impose upon them duties of the same nature as those provided for in the Convention of June 17th, 1925, relative to the International Trade in Arms (Articles 12, 20, 21, 22, 23, 24, and paragraphs 3, 4 and 5 of Section II of Annex II) with the necessary adaptations, it being understood that this general Convention will not place the ships (even of small tonnage) of any High Contracting Parties in a position different from that of the other High Contracting Parties.

It is also understood that, before or after the coming into force of this general Convention, the High Contracting Parties are entirely free to conclude between themselves, without, however, derogating from the principles laid down in the preceding paragraph, such special agreements as, by reason of their peculiar situation, might appear to be suitable in order to bring about as soon as possible the complete disappearance of the slave trade.

Article 4

The High Contracting Parties shall give to one another every assistance with the object of securing the abolition of slavery and the slave trade.

Article 5

The High Contracting Parties recognise that recourse to compulsory or forced labour may have grave consequences and undertake, each in respect of the territories placed under its sovereignty, jurisdiction, protection, suzerainty or tutelage, to take all necessary measures to prevent compulsory or forced labour from developing into conditions analogous to slavery.

It is agreed that:

• (1) Subject to the transitional provisions laid down in paragraph (2) below, compulsory or forced labour may only be exacted for public purposes.

• (2) In territories in which compulsory or forced labour for other than public purposes still survives, the High Contracting Parties shall endeavour progressively and as soon as possible to put an end to the practice. So long as such forced or compulsory labour exists, this labour shall invariably be of an exceptional character, shall always receive adequate remuneration, and shall not involve the removal of the labourers from their usual place of residence.

• (3) In all cases, the responsibility for any recourse to compulsory or forced labour shall rest with the competent central authorities of the territory concerned.

Article 6

Those of the High Contracting Parties whose laws do not at present make adequate provision for the punishment of infractions of laws and regulations enacted with a view to giving effect to the purposes of the present Convention undertake to adopt the necessary measures in order that severe penalties may be imposed in respect of such infractions.

Article 7

The High Contracting Parties undertake to communicate to each other and to the Secretary-General of the United Nations any laws and regulations which they may enact with a view to the application of the provisions of the present Convention.

Article 8

The High Contracting Parties agree that disputes arising between them relating to the interpretation or application of this Convention shall, if they cannot be settled by direct negotiation, be referred for decision to the International Court of Justice. In case either or both of the States Parties to such a dispute should not be parties to the Statute of the International Court of Justice, the dispute shall be referred, at the choice of the Parties and in accordance with the constitutional procedure of each State, either to the International Court of Justice or to a court of arbitration constituted in accordance with the Convention of October 18th, 1907, for the Pacific Settlement of International Disputes, or to some other court of arbitration.

Article 9

At the time of signature or of ratification or of accession, any High Contracting Party may declare that its acceptance of the present Convention does not bind some or all of the territories placed under its sovereignty, jurisdiction, protection, suzerainty or tutelage in respect of all or any provisions of the Convention; it may subsequently accede separately on behalf of any one of them or in respect of any provision to which any one of them is not a party.

Article 10

In the event of a High Contracting Party wishing to denounce the present Convention, the denunciation shall be notified in writing to the Secretary-General of the United Nations, who will at once communicate a certified true copy of the notification to all the other High Contracting Parties informing them of the date on which it was received.

The denunciation shall only have effect in regard to the notifying State, and one year after the notification has reached the Secretary-General of the United Nations.

Denunciation may also be made separately in respect of any territory placed under its sovereignty, jurisdiction, protection, suzerainty or tutelage.

Article 11

The present Convention, which will bear this day's date and of which the French and English texts are both authentic, will remain open for signature by the States Members of the League of Nations until April 1st, 1927.

The present Convention shall be open to accession by all States, including States which are not Members of the United Nations, to which the Secretary-General of the United Nations shall have communicated a certified copy of the Convention.

Accession shall be effected by the deposit of a formal instrument with the Secretary-General of the United Nations, who shall give notice thereof to all States Parties to the Convention and to all other States contemplated in the present article, informing them of the date on which each such instrument of accession was received in deposit.

Article 12

The present Convention will be ratified and the instruments of ratification shall be deposited in the office of the Secretary-General of the United Nations. The Secretary-General will inform all the High Contracting Parties of such deposit.

The Convention will come into operation for each State on the date of the deposit of its ratification or of its accession.

In faith whereof the Plenipotentiaries have signed the present Convention.

DONE at Geneva the twenty-fifth day of September, one thousand nine hundred and twenty-six, in one copy, which will be deposited in the archives of the League of Nations. A certified copy shall be forwarded to each signatory State.

Vertaling : NL

VERDRAG INZAKE DE SLAVERNIJ.

Albanië, Duitschland, Oostenrijk, België, het Britsche Rijk, Canada, het Gemeenebest Australië, de Zuid-Afrikaansche Unie, het Dominion Nieuw-Zeeland en Indië, Bulgarije, China, Columbia, Cuba, Denemarken, Spanje, Estland, Ethiopië, Finland, Frankrijk, Griekenland, Italië, Letland, Liberia, Lithauen, Noorwegen, Panama, Nederland, Perzië, Polen, Portugal, Roemenië, het Koninkrijk der Serven, Kroaten en Slovenen, Zweden, Tsjechoslowakije en Uruguay,

Overwegende, dat de Staten, die de algemeene Akte van de Conferentie van Brussel van 1889-1890 geteekend hebben, verklaard hebben gelijkelijk bezield te zijn door het vaste voornemen een einde te maken aan den slavenhandel in Afrika;

Overwegende, dat de Staten, die het verdrag van St. Germain-en-Laye van 1919 hebben geteekend, welk verdrag tot doel had de herziening van de algemeene Akte van Berlijn van 1885 en van de algemeene Akte en van de Verklaring van Brussel van 1890, hun voornemen te kennen hebben gegeven de algeheele onderdrukking van de slavernij in al haar vormen, evenals van den slavenhandel te land en ter zee te verzekeren;

In overweging nemende het rapport van de Tijdelijke Commissie inzake de slavernij, benoemd door den Raad van den Volkenbond op 12 Juni 1924;

Wenschende het ingevolge de Akte van Brussel volbrachte werk aan te vullen en tot ontwikkeling te brengen en een middel te vinden om in de geheele wereld practisch effect te verleenen aan de bedoelingen, welke met betrekking tot den slavenhandel en de slavernij tot uitdrukking zijn gebracht door de Staten, die het verdrag van St. Germain-en-Laye hebben geteekend en erkennende, dat het noodig is te dien einde meer uitgewerkte regelingen te sluiten dan die, welke in dat verdrag voorkomen;

Van oordeel bovendien, dat het noodig is te voorkomen, dat gedwongen arbeid leidt tot toestanden overeenkomende met slavernij;

Hebben besloten een verdrag te sluiten en hebben te dien einde als hun gevolmachtigden aangewezen:

[Zie de Engelse tekst voor de namen der gevolmachtigden.]

Die na hunne volmachten te hebben overgelegd, omtrent de volgende bepalingen zijn overeengekomen:

Artikel 1

Ten aanzien van dit verdrag wordt overeengekomen dat:

• 1º. Slavernij is de staat of toestand van een persoon over wien eigendomsrechten, hetzij in vollen omvang, hetzij in beperkte mate, worden uitgeoefend.

• 2º. Slavenhandel omvat iedere handeling van vermeestering, verwerving of overdracht van een persoon, teneinde dezen in slavernij te brengen; iedere handeling van verwerving van een slaaf, teneinde dezen te verkoopen of te ruilen; iedere handeling van overdracht bij wijze van verkoop of ruil van een slaaf verkregen teneinde te worden verkocht of geruild, en in het algemeen iedere daad van handel of van vervoer van slaven.

Artikel 2

De Hooge Verdragsluitende Partijen verbinden zich voor zoover zij nog niet de noodige maatregelen hebben genomen en ieder voor zoover betreft de gebieden geplaatst onder haar souvereiniteit, rechtspraak, bescherming, suzereiniteit of voogdij:

• a) den handel in slaven te voorkomen en tegen te gaan;

• b) de volledige onderdrukking van slavernij in al haar vormen geleidelijk en zoo spoedig mogelijk tot stand te brengen.

Artikel 3

De Hooge Verdragsluitende Partijen verbinden zich alle geschikte maatregelen te nemen, teneinde te voorkomen en tegen te gaan de inscheping, ontscheping en het vervoer van slaven in haar territoriale wateren, evenals in het algemeen op alle schepen, die hare onderscheidene vlaggen voeren.

De Hooge Verdragsluitende Partijen verbinden zich zoo spoedig mogelijk te onderhandelen over een algemeen verdrag nopens den slavenhandel, dat haar gelijksoortige rechten zal geven en gelijksoortige verplichtingen zal opleggen als die welke neergelegd zijn in het verdrag van 17 Juni 1925 nopens den internationalen handel in wapenen (artikelen 12, 20, 21, 22, 23, 24 en paragraaf 3, 4, 5 van Afdeeling II van Aanhangsel II), onder voorbehoud van de noodige aanpassingen met dien verstande, dat dit algemeene verdrag niet de schepen (zelfs van kleine tonnenmaat) van een der Hooge Verdragsluitende Partijen in een andere positie zal plaatsen dan die van de andere Hooge Verdragsluitende Partijen.

Het is eveneens wel verstaan, dat zoowel vóór als nà de inwerkingtreding van genoemd algemeen verdrag de Hooge Verdragsluitende Partijen volledige vrijheid behouden onder elkander, zonder echter af te wijken van de beginselen, die in het vorige lid zijn neergelegd, zoodanige bijzondere regelingen te treffen als haar op grond van haar bijzondere ligging wenschelijk mocht voorkomen, teneinde zoo spoedig mogelijk te geraken tot het volledig verdwijnen van den slavenhandel.

Artikel 4

De Hooge Verdragsluitende Partijen zullen elkander wederkeerig bijstand verleenen, teneinde de onderdrukking van de slavernij en den slavenhandel te verzekeren.

Artikel 5

De Hooge Verdragsluitende Partijen erkennen, dat het gebruik maken van gedwongen of verplichten arbeid ernstige gevolgen kan hebben, en verbinden zich ieder voor zoover betreft de gebieden geplaatst onder haar souvereiniteit, rechtspraak, bescherming, suzereiniteit of voogdij, alle geschikte maatregelen te nemen om te voorkomen, dat de gedwongen of verplichte arbeid leidt tot toestanden overeenkomende met slavernij.

Het is wel verstaan:

• 1º. Dat onder voorbehoud van de overgangsbepalingen, vermeld sub 2 hieronder, de gedwongen of verplichte arbeid slechts geëischt zal mogen worden voor publieke doeleinden;

• 2º. Dat in gebieden, waar de gedwongen of verplichte arbeid voor andere dan publieke doeleinden nog bestaat, de Hooge Verdragsluitende Partijen er naar zullen streven hieraan geleidelijk en zoo spoedig mogelijk een einde te maken en dat, zoo lang deze gedwongen of verplichte arbeid nog bestaat, daarvan slechts zal worden gebruik gemaakt bij wijze van uitzondering tegen een billijke vergoeding en op voorwaarde, dat deze arbeid niet een verandering van de gewone verblijfplaats zal mogen medebrengen;

• 3º. En dat in alle gevallen de centrale bevoegde autoriteiten van het betrokken gebied de verantwoordelijkheid zullen dragen voor het gebruik maken van gedwongen of verplichten arbeid.

Artikel 6

De Hooge Verdragsluitende Partijen, welker wetgeving op dit oogenblik niet voldoende bepalingen mocht bevatten om overtredingen te straffen van wetten en regelingen uitgevaardigd teneinde de doeleinden van dit verdrag te verwezenlijken, verbinden zich de noodige maatregelen te nemen, opdat op zoodanige overtredingen strenge straffen zullen worden gesteld.

Artikel 7

De Hooge Verdragsluitende Partijen verbinden zich elkander en de Secretaris-Generaal van de Venenigde Naties mededeeling te doen van de wetten en regelingen, die zij zullen uitvaardigen met het oog op de toepassing van de bepalingen van dit verdrag.

Artikel 8

De Hooge Verdragsluitende Partijen komen overeen, dat alle geschillen, die tusschen haar mochten rijzen inzake de uitlegging of de toepassing van dit verdrag, indien zij niet door rechtstreeksche onderhandelingen opgelost kunnen worden, ter beslissing zullen worden verwezen naar het Internationale Gerechtshof. Indien de Staten, waartusschen het geschil is gerezen, beide of één van beide, niet partij zouden zijn bij het Statuut van het Internationale Gerechtshof, zal het geschil naar de keuze van Partijen en overeenkomstig de constitutioneele regelen van ieder dezer Staten worden onderworpen, hetzij aan het Internationale Gerechtshof, hetzij aan een scheidsgerecht, samengesteld overeenkomstig het verdrag van 18 October 1907 nopens de vreedzame regeling van internationale geschillen, hetzij aan eenig ander scheidsgerecht.

Artikel 9

Ieder van de Hooge Verdragsluitende Partijen kan verklaren, hetzij op het oogenblik van onderteekening, hetzij op het oogenblik van bekrachtiging of van toetreding, dat voor zoover betreft de toepassing van alle of sommige bepalingen van dit verdrag, haar aanvaarding van het verdrag niet bindend is voor alle of eenige van de gebieden geplaatst onder haar souvereiniteit, rechtspraak, bescherming, suzereiniteit of voogdij en zij kan later afzonderlijk toetreden voor elk dezer gebieden tot alle of eenige der bepalingen, waarbij zoodanig gebied nog geen partij is.

Artikel 10

Ingeval een van de Hooge Verdragsluitende Partijen dit verdrag zou willen opzeggen, moet de opzegging schriftelijk gericht worden tot den Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, die onmiddellijk een eensluidend gewaarmerkt afschrift van de opzegging ter kennis zal brengen van alle Hooge Verdragsluitende Partijen met vermelding van den datum, waarop deze is ontvangen.

De opzegging zal slechts gevolg hebben ten opzichte van den Staat, die het verdrag opzegt en één jaar nadat de kennisgeving den Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties zal hebben bereikt.

De opzegging zal eveneens afzonderlijk kunnen geschieden voor elk gebied geplaatst onder de souvereiniteit, rechtspraak, bescherming, suzereiniteit of voogdij van dien Staat.

Artikel 11

Dit verdrag, dat de dagteekening van heden zal dragen en waarvan de Fransche en Engelsche tekst beide als authentiek zullen gelden, zal tot op 1 April 1927 geteekend kunnen worden door Staten, die Lid zijn van den Volkenbond.

Dit Verdrag staat ter ondertekening open voor alle Staten, met inbegrip van Staten welke geen lid zijn van de Verenigde Naties, aan wie de Secretaris-Generaal een gewaarmerkt afschrift van het Verdrag heeft doen toekomen.

Aanvaarding vindt plaats door de nederlegging van een officiële akte bij de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, die daarvan mededeling doet aan alle Staten welke partij zijn bij het Verdrag, en aan alle andere in dit artikel bedoelde Staten, terwijl hij hen tevens in kennis stelt van de datum waarop iedere akte van toetreding ter nederlegging werd ontvangen.

Artikel 12

Dit verdrag zal worden bekrachtigd en de bekrachtigingsoorkonden zullen worden nedergelegd in het Bureau van den Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, die den Hoogen Verdragsluitenden Partijen zal kennisgeven van zoodanige nederlegging.

Het verdrag zal van kracht worden voor iederen Staat op den datum van de nederlegging van zijn bekrachtiging of van zijn toetreding.

Ten blijke waarvan de Gevolmachtigden dit verdrag van hun handteekening hebben voorzien.

GEDAAN te Genève, den vijf-en-twintigsten September negentienhonderd zes en twintig, in één enkel exemplaar, dat bewaard zal blijven in het archief van het Secretariaat van den Volkenbond en waarvan een eensluidend gewaarmerkt afschrift zal worden toegezonden aan alle Staten die het Verdrag hebben geteekend.