Internationaal Verdrag voor de vereenvoudiging van douaneformaliteiten, Genève, 03-11-1923

Geraadpleegd op 19-04-2024.
Geldend van 28-08-1925 t/m heden

Internationaal Verdrag voor de vereenvoudiging van douaneformaliteiten

Authentiek : EN

INTERNATIONAL CONVENTION RELATING TO THE SIMPLIFICATION OF CUSTOMS FORMALITIES.

Germany, Austria, Belgium, Brazil, the British Empire (with the Commonwealth of Australia, the Union of South Africa, New Zealand, India), Bulgaria, Chile, China, Denmark, Egypt, Spain, Finland, France, Greece, Hungary, Italy, Japan, Lithuania, Luxemburg, the Protectorate of the French Republic in Morocco, Norway, Paraguay, the Netherlands, Poland, Portugal, Roumania, the Kingdom of the Serbs, Croats and Slovenes, Siam, Sweden, Switzerland, Czechoslovakia, the Regency of Tunis (French Protectorate) and Uruguay,

Desiring to give effect to the priciple of the equitable treatment of commerce laid down in Article 23 of the Covenant of the League of Nations;

Convinced that the freeing of international commerce from the burden of unnecessary, excessive or arbitrary Customs or other similar formalities would constitute an important step towards the attainment of this aim;

Considering that the best method of achieving their present purpose is by means of an international agreement based on just reciprocity;

Have decided to conclude a Conventon for this purpose;

The High Contracting Parties have accordingly appointed as their Plenipotentiaries:

The President of the German Reich:

M. Willy ERNST, Ministerial Counsellor at the Ministry for Finance of the Reich;

The President of the Austrian Republic:

M. E. PFLÜGL, Resident Minister, Representative of the Austrian Federal Government accredited to the League of Nations;

His Majesty the King of the Belgians:

M. Jules BRUNET, Minister Plenipotentiary, President of the „Bureau international pour la publication des tarifs douaniers”, and

M. Armand L. J. JANSSEN, Director-General of Customs;

The President of the United States of Brazil:

M. Julio Augusto BARBOZA CARNEIRO, Commercial Attaché to the Brazilian Embassy in London;

His Majesty the King of the United Kingdom of Great Britain and Ireland and the British Dominions beyond the Seas, Emperor of India:

Sir Hubert LLEWELLYN SMITH, G.C.B., Economic Adviser to the British Government;

For the Commonwealth of Australia:

M. C. A. B. CAMPION, Manager of the Commonwealth Bank of Australia in London;

For the Union of South Africa:

Sir Hubert LLEWELLYN SMITH, G.C.B., Economic Adviser to the British Gouvernment;

For the Dominion of New Zealand:

The Honourable Sir James ALLEN, K.C.B., High Commissioner for New Zealand in the United Kingdom;

For India:

The Right Honourable Lord HARDINGE OF PENSHURST, K.G., G.C.B., G.C.S.I., G.C.M.G., G.C.I.E., G.C.V.O., I.S.O., Privy Counsellor, Former Viceroy, former Ambassador;

His Majesty the King of the Bulgarians:

M. D. MIKOFF, Chargé d'Affaires at Berne;

The President of the Republic of Chile:

M. Jorge BUCHANAN, Former Senator, Commercial Adviser to the Chilian Legation in London;

The President of the Republic of China:

M. J. R. LOUTSENGTSIANG, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council;

His Majesty the King of Denmark:

M. A. OLDENBURG, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council, Representative of Denmark accredited to the League of Nations;

His Majesty the King of Egypt:

M. T. C. MACAULAY, Director-General of the Egyptian Customs, and

M. Ahmed Bey ABDEL KHALEK, Director of the Cairo Customs House;

His Majesty the King of Spain:

M. Emilio DE PALACIOS Y FAU, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council;

The President of the Finnish Republic:

M. Niilo MANNIO, Secretary-General of the Ministry for Social Welfare, and

M. Urho TOIVOLA, Secretary of Legation;

The President of the French Republic:

M. Ernest BOLLEY, Councillor of State, Director-General of Customs in the Ministry of Finance;

and, so far as the Protectorate of the French Republic in Morocco is concerned:

M. P. P. SERRA, Director of the Sherifian Customs;

and, so far as the Regency of Tunis (French Protectorate) is concerned:

M. Charles ODE, Director of Tunisian Customs;

His Majesty the King of the Hellenes:

M. V. COLOCOTRONIS, Counsellor of Legation, and

M. D. CAPSALI, First Secretary of Legation in the Ministry for Foreign Affairs;

His Serene Highness the Governor of Hungary:

M. Felix PARCHER DE TERJEKFALVA, Chargé d'Affaires at Berne;

His Majesty the King of Italy:

Dr. Carlo PUGLIESI, Sub-Director-General of Customs;

His Majesty the Emperor of Japan:

M. Y. SUGIMURA, Assistant-Director of the Imperial League of Nations Office;

The President of the Lithuanian Republic:

M. Gaëtan DOBKEVICIUS, Counsellor of Legation, and

Dr. Petras KARVELIS, Counsellor in the Ministry of Finance, of Commerce and Industry;

Her Royal Highness the Grand-Duchess of Luxemburg:

M. Ch. VERMAIRE, Consul of Luxemburg at Geneva;

His Majesty the King of Norway:

Dr. Fridtjof NANSEN, Professor at the University of Christiania;

The President of the Republic of Paraguay:

Dr. Ramon V. CABALLERO, Chargé d'Affaires at Paris;

Her Majesty the Queen of the Netherlands:

M. E. MENTEN, Chargé d'Affaires at Berne, for the Kingdom in Europe, and

M. W. I. DOUDE VAN TROOSTWIJK, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council for the Netherlands-Indies, Surinam and Curacao;

The President of the Polish Republic:

M. Jan MODZELEWSKI, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council;

The President of the Portuguese Republic:

M. A. Bartholomeu FERREIRA, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary of the Portuguese Republic to the Swiss Federal Council;

His Majesty the King of Roumania:

M. Nicolas PETRESCO-COMNENE, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the Swiss Federal Council;

His Majesty the King of the Serbs, Croats and Slovenes:

M. Radmilo BOUYDITCH, Inspector in the General Customs Administration, and

M. Valdemar LOUNATCHEK, Secretary of the Zagreb Chamber of Commerce;

His Majesty the King of Siam:

M. Phya SANPAKITCH PREECHA, Envoy Extraordinary and Minister Plenipotentiary to His Majesty the King of Italy;

His Majesty the King of Sweden:

M. K. Hjalmar BRANTING, Representative of Sweden on the Council of the League of Nations;

The Swiss Federal Council:

M. Samuel HÄUSERMANN, Inspector-General in charge of the Third Section in the General Customs Administration at Berne, and

M. Emile Ferdinand LEUTE, Director of the Sixth Customs District at Geneva;

The President of the Czechoslovak Republic:

M. Jan DVORACEK, Minister Plenipotentiary and Head of the Economic Department of the Ministry for Foreign Affairs, and

M. Auguste SCHÖNBACH, Ministerial Counsellor in the Ministry of Finance;

The President of the Republic of Uruguay:

Dr. D. Enrique E. BUERO, Envoy Extraordinary, and Minister Plenipotentiary of the Republic of Uruguay to the Swiss Federal Council;

Who, after communicating their full powers, found in good and due form, have agreed as follows:

Article 1

The Contracting States, with a view to applying between themselves the principle and the stipulations of Article 23 of the Covenant of the League of Nations with regard to the equitable treatment of commerce, undertake that their commercial relations shall not be hindered by excessive, unnecessary or arbitrary Customs or other similar formalities.

The Contracting States therefore undertake to revise, by all appropriate legislative or administrative measures, the provisions affecting Customs or other similar formalities which are prescribed by their laws or by rules, regulations or instructions issued by their administrative authorities, with a view to their simplification and adaptation, from time to time, to the needs of foreign trade and to the avoidance of all hindrance to such trade, except that which is absolutely necessary in order to safeguard the essential interests of the State.

Article 2

The Contracting States undertake to observe strictly the principle of equitable treatment in respect of Customs or other similar regulations or procedure, formalities of the grant of licences, methods of verification or analysis, and all other matters dealt with in the present Convention, and consequently agree to abstain, in these matters, from any unjust discrimination against the commerce of any Contracting State.

The above principle shall be invariably applied even in cases in which certain Contracting States, in accordance with their legislation or commercial agreements, may reciprocally agree to accord still greater facilities than those resulting from the present Convention.

Article 3

In view of the grave obstacles to international trade caused by import and export prohibitions and restrictions, the Contracting States undertake to adopt and apply, as soon as circumstances permit, all measures calculated to reduce such prohibitions and restrictions to the smallest number; they undertake in any case, as regards import and export licences, to do everything in their power to ensure:

• (a) That the conditions to be fulfilled and the formalities to be observed in order to obtain such licences should be brought immediately in the clearest and most definite form to the notice of the public;

• (b) That the method of issue of the certificates of licences should be as simple and stable as possible;

• (c) That the examination of applications and the issue of licences to the applicants should be carried out with the least possible delay;

• (d) That the system of issuing licences should be such as to prevent the traffic in licences. With this object, licences when issued to individuals, should state the name of the holder and should not be capable of being used by any other person;

• (e) That, in the event of the fixing of rations, the formalities required by the importing country should not be such as to prevent an equitable allocation of the quantities of goods of which the importation is authorised.

Article 4

The Contracting States shall publish promptly all regulations relating to Customs and similar formalities and all modifications therein, which have not been already published, in such a manner as to enable persons concerned to become acquainted with them and to avoid the prejudice which might result from the application of Customs formalities of which they are ignorant.

The Contracting States agree that no Customs regulations shall be enforced before such regulations have been published, either in the Official Journal of the country concerned or through some other suitable official or private channel of publicity.

This obligation to publish in advance extends to all matters affecting tariffs and import and export prohibitions or restrictions.

In cases, however, of an exceptional nature, when previous publication would be likely to injure the essential interests of the country, the provisions of the second and third paragraphs of this Article will lose their obligatory force. In such cases, however, publication shall, so far as possible, take place simultaneously with the enforcement of the measure in question.

Article 5

Every Contracting State whose tariff has been modified by successive additions and alterations effecting a considerable number of articles shall publish a complete statement, in an easily accessible form, of all the duties levied as a result of all the measures in force.

For this purpose all duties levied by the Customs authorities by reason of importation or exportation shall be methodically stated, whether they are Customs duties, supplementary charges, taxes on consumption or circulation, charges for handling goods or similar charges, and in general all charges of any description, it being understood that the above obligation is limited to duties or charges which are levied on imported or exported goods on behalf of the State and by reason of clearing goods through the Customs.

The charges to which goods are liable being thus clearly stated, a clear indication shall be given in the case of taxes on consumption and other taxes levied on behalf of the State by reason of clearing goods through the Customs, whether foreign goods are subject to a special tax owing to the fact that, as an exceptional measure, goods of the country of importation are not or are only partially liable to such taxes.

The Contracting States undertake to take the necessary steps to enable traders to procure official information in regard to Customs tariffs, particularly as to the amount of the charges to which any given class of goods is liable.

Article 6

In order to enable Contracting States and their nationals to become acquainted as quickly as possible with all the measures referred to in Articles 4 and 5 which affect their trade, each Contracting State undertakes to communicate to the diplomatic representative of each other State, or such other representative residing in its territory as may be designated for the purpose, all publications issued in accordance with the said Articles. Such communication will be made in duplicate and so soon as publication is effected. If no such diplomatic or other representative exists, the communication will be made to the State concerned through such channel as it may designate for the purpose.

Further, each Contracting State undertakes to forward to the Secretariat of the League of Nations, as soon as they appear, ten copies of all publications issued in accordance with Articles 4 and 5.

Each Contracting State also undertakes to communicate, as soon as they appear, to the „International Office for the publication of Customs Tariffs” at Brussels, which is entrusted by the International Convention of July 5th, 1890, with the translation and publication of such tariffs, ten copies of all Customs tariffs or modifications therein which it may establish.

Article 7

The Contracting States undertake to take the most appropriate measures by their national legislation and administration both to prevent the arbitrary or unjust application of their laws and regulations with regard to Customs and other similar matters, and to ensure redress by administrative, judicial or arbitral procedure for those who may have been prejudiced by such abuses.

All such measures which are at present in force or which may be taken hereafter shall be published in the manner provided by Articles 4 and 5.

Article 8

Apart from cases in which their importation may be prohibited, and unless it is indispensable for the solution of the dispute that they should be produced, goods which form the subject of a dispute as to the application of the Customs tariff or as to their origin, place of departure or value, must, at the request of the declarant, be at once placed at his disposal without waiting for the solution of the dispute, subject, however, to any measures that may be necessary for safeguarding the interests of the State. It is understood that the refund of the amount deposited in respect of duties or the cancellation of the undertaking given by the declarant take place immediately upon the solution of the dispute, which must, in any case, be as speedy as possible.

Article 9

In order to indicate the progress which has been made in all matters relating to the simplification of the Customs and other similar formalities referred to in the preceding Articles, each of the Contracting States shall, within twelve months from the coming into force in its own case of the present Convention, furnish the Secretary-General of the League of Nations with a summary of all the steps which it has taken to effect such simplification.

Similar summaries shall thereafter be furnished every three years and whenever requested by the Council of the League.

Article 10

Samples and specimens which are liable to import duty, and the importation of which is not prohibited, shall, when imported by manufacturers or traders established in any of the Contracting States, either in person or through the agency of commercial travellers, be temporarily admitted free of duty to the territory of each of the Contracting States, subject to the amount of the import duties being deposited or security being given for payment if necessary.

To obtain this privilege, manufacturers or traders and commercial travellers must comply with the relevant laws, regulations and Customs formalities prescribed by the said States; these laws and regulations may require the parties concerned to be provided with an identity card.

For the purpose of the present Article, all objects representative of a specified category of goods shall be considered as samples or specimens, provided, first, that the said articles are such that they can be duly identified on re-exportation, and secondly, that the articles thus imported are not of such quantity or value that, taken as a whole, they no longer constitute samples in the usual sense.

The Customs authorities of any of the Contracting States shall recognise as sufficient for the future identification of the samples or specimens the marks which have been affixed by the Customs authorities of any other Contracting State, provided that the said samples or specimens are accompanied by a descriptive list certified by the Customs authorities of the latter State. Additional marks may, however, be affixed to the samples or specimens by the Customs authorities of the importing country in all cases in which the latter consider this additional guarantee indispensable for ensuring the identification of the samples or specimens on re-exportation. Except in the latter case, Customs verification shall be confined to identifying the samples and deciding the total duties and charges to which they may eventually be liable.

The period allowed for re-exportation is fixed at not less than six months, subject to prolongation by the Customs administration of the importing country. When the period of grace has expired, duty shall be payable on samples which have not been re-exported.

The refund of duties paid on importation, or the release of the security for payment of these duties, shall be effected without delay at any of the offices situated at the frontier or in the interior of the country which possess the necessary authority, and subject to the deduction of the duties payable on samples or specimens not produced for re-exportation. The Contracting States shall publish a list of the offices on which the said authority has been conferred.

Where identity cards are required, they must conform to the specimen annexed to this Article and be delivered by an authority designated for this purpose by the State in which the manufacturers or traders have their business headquarters. Subject to reciprocity, no consular or other visa shall be required on identity cards, unless a State shows that such a requirement is rendered necessary by special or exceptional circumstances. When a visa is required, its cost shall be as low as possible and shall not exceed the cost of the service.

The Contracting States shall, as soon as possible, communicate direct to each other, and also to the Secretariat of the League of Nations, a list of the authorities recognised as competent to issue identity cards.

Pending the introduction of the system defined above, facilities at present granted by States shall not be curtailed.

The provisions of the present Article, except those referring to identity cards, shall be applicable to samples and specimens which are liable to import duties and the importation of which is not prohibited, when imported by manufacturers, traders, or commercial travellers, established in any of the Contracting States, even if not accompanied by the said manufacturers, traders, or commercial travellers.

Article 11

The Contracting States shall reduce as far as possible the number of cases in which certificates of origin are required.

In accordance with this principle, and subject to the understanding that the Customs Administrations will retain fully the right of verifying the real origin of goods and consequently also the power to demand, in spite of the production of certificates, any other proof they may deem necessary, the Contracting States agree to comply with the following provisions:

• 1. The Contracting States shall take steps to render as simple and equitable as possible the procedure and formalities connected with the issue and acceptance of certificates of origin, and they shall bring to the notice of the public the cases in which such certificates are required and the conditions on which they are issued.

• 2. Certificates of origin may be issued not only by the official authorities of the Contracting States, but also by any other organisations which possess the necessary authority and offer the necessary guarantees and are previously approved for this purpose by each of the States concerned. Each Contracting State shall communicate as soon as possible to the Secretariat of the League of Nations a list of organisations which it has designated for the purpose of delivering certificates of origin. Each State retains the right of withdrawing its approval from any organisation which has been so notified to it, if it is shown that such organisation has issued certificates in an improper manner.

• 3. In cases where goods are not imported direct from the country of origin, but are forwarded through the territory of a third contracting country, the Customs administrations shall accept the certificates of origin drawn up by the approved organisations of the third contracting country, retaining, however, the right to satisfy themselves that such certificates are in order in the same manner as in the case of certificates issued by the country of origin.

• 4. The Customs administrations shall not require the production of a certificate of origin:

  • (a) In cases where the person concerned renounces all claim to the benefit of a régime which depends for application upon the production of such a certificate.

  • (b) When the nature of the goods clearly establishes their origin, and an agreement on this subject has been previously concluded between the States concerned;

  • (c) When the goods are accompanied by a certificate to the effect that they are entitled to a regional appellation, provided that this certificate has been issued by an organisation designated for this purpose and approved by the importing State.

• 5. If the law of their respective countries permits, and subject to reciprocity, Customs administrations shall:

  • (a) Except in cases where abuse is suspected, dispense with proof of origin in regard to imports which are manifestly not of a commercial nature, or which, although of a commercial nature, are of small value;

  • (b) Accept certificates of origin issued in respect of goods which are not exported immediately, provided that such goods are despatched within a period of either one month or two months, according as the exporting country and the country of destination are or are not contiguous; this period may be extended, provided that the reasons given for the delay in completing the transport of the goods appear satisfactory.

• 6. When, for any sufficient reason, the importer is unable to produce a certificate of origin when he imports his goods, the Customs authorities may grant him the period of grace necessary for the production of this document, subject to such conditions as they may judge necessary to guarantee the charges which may eventually be payable. Upon the certificate being subsequently produced, the charges which may have been paid, or the amount paid in excess, shall be refunded at the earliest possible moment.

  In applying the above provision, such conditions as may result from the exhaustion of the quantities which may be imported under a rationing system shall be taken into account.

• 7. Certificates may be in either the language of the importing country or the language of the exporting country, the Customs authorities of the importing country retaining the right to demand a translation in case of doubt as to the effect of the document.

• 8. Certificates of origin shall not in principle require a consular visa, particularly when they originate from the Customs administrations. If, in exceptional cases, a consular visa is required, the persons concerned may at their discretion submit their certificates of origin either to the Consul of their district or to the Consul of a neighbouring district for a visa. The cost of the visa must be as low as possible, and must not exceed the cost of issue, especially in the case of consignments of small value.

• 9. The provisions of the present Article shall apply to all documents used as certificates of origin.

Article 12

The documents known as „Consular invoices” will not be required, unless their production is necessary either to establish the origin of the goods imported in cases where the origin may affect the conditions under which the goods are admitted, or to ascertain the value of the latter in the case of an ad valorem tariff, for the application of which the commercial invoice would not suffice.

The form of Consular invoices shall be simplified so as to obviate any intricacies or difficulties and to facilitate the drawing up of these documents by the branch of trade concerned.

The cost of a visa for Consular invoices shall be a fixed charge, which should be as low as possible; the number of copies of any single invoice required shall not exceed three.

Article 13

Where the régime applicable to any class of imported goods depends on the fulfilment of particular technical conditions as to their constitution, purity, quality, sanitary condition, district of production, or other similar matters, the Contracting States will endeavour to conclude agreements under which certificates, stamps or marks given or affixed in the exporting country to guarantee the satisfaction of the said conditions will be accepted without the goods being subjected to a second analysis or other test in the country of importation, subject to special guarantees to be taken where there is a presumption that the required conditions are not fulfilled. The importing State should be afforded every guarantee as to the authorities appointed to issue the certificates and the nature and standard of the tests applied in the exporting country. The Customs administrations of the importing State should also retain the right to make a second analysis whenever there are special reasons for doing so.

To facilitate the general adoption of such agreements, it would be useful that they should indicate:

• (a) The methods to be uniformly adopted by all laboratories appointed to make analyses or other tests, these methods being open to revision from time to time at the request of one or more of the States parties to such agreements;

• (b) The nature and standard of the tests to be carried out in each of the States parties to such agreements, due care being taken that the standard of purity required for the various products is fixed in such a way as not to be tantamount to virtual prohibition.

Article 14

The Contracting States shall consider the most appropriate methods of simplifying and making more uniform and reasonable, whether by means of individual or concerted action, the formalities relating to the rapid passage of goods through the Customs, the examination of travellers’ luggage, the system of goods in bond and warehousing charges, and the other matters dealt with in the Annex to this Article.

In giving effect to this Article, the Contracting States will extend favourable consideration to the recommendations contained in that Annex.

Annex to Article 14.

A — RAPID PASSAGE OF GOODS THROUGH THE CUSTOMS.

Organisation and working of the service.

• 1. In order to avoid congestion at certain frontier Customs Offices, it is desirable that the practice of clearing goods at inland offices or warehouses should be encouraged whenever domestic regulations, transport conditions and the nature of the goods permit of this being done.

• 2. It is desirable that, unless abuse is suspected, and subject to the rights of States under their own legislation, the lead or other Customs seals affixed by a State to goods which are in transit or on their way to warehouses should be recognised and respected by other States, apart from the right of the latter to affix new Customs marks in addition to the lead or other seals.

Passage of goods through the Customs.

• 3. It is desirable that the States should, as far as is possible, but without prejudice to their right to levy special charges:

  • (a) facilitate the clearing of perishable goods outside ordinary office hours and on days other than working days;

  • (b) authorise, as far as their legislation permits, the lading and unlading of vessels and boats outside the ordinary Customs-House working days and office hours.

Facilities granted to persons declaring goods.

• 4. It is desirable that the consignee should always be free, except in so far as otherwise provided by Article 10 of the Berne Convention of October 14th, 1890, regarding the Carriage of Goods by Rail, which was amended by the Berne Convention of September 19th, 1906, to declare, in person, goods in a Customs Office, or to cause this declaration to be made by some person designated by him.

• 5. It is desirable, wherever it is considered that such a system could usefully be employed, to adopt a printed form, including the Customs declaration, to be filled in by the party concerned, the certificate of verification, and, if the country in question regards it as advisable, the receipt for the payment of the import duties.

• 6. It is desirable that States should refrain, so far as possible, from inflicting severe penalties for trifling infractions of Customs procedure or regulations. In particular, if an act of omission or an error has been committed which is obviously devoid of any fraudulent intent and which can easily be put right, in respect of cases in which the production of documents is required for the clearing of goods through the Customs, any fine which may be imposed should be as small as possible so as to be as little burdensome as possible and to have no character other than that of a formal penalty, i.e. a simple warning.

• 7. Consideration should be given to the possibility of using postal money-orders or cheques, against security of a permanent character, of the payment or guarantee of Customs duties.

• 8. It is desirable that the Customs authorities should as far as possible be authorised, when the identity of the goods can be established to their satisfaction, to refund on re-exportation of goods the duties paid on their importation, provided that they have remained continuously under the supervision of the Customs authorities. It is also desirable that no export duties should be imposed when such goods are re-exported.

• 9. Suitable measures should be taken to avoid all delay in the passage through the Customs of commercial catalogues and other printed matter of the same kind intended for advertisement when they are sent by post or packed with the goods to which they refer.

• 10. It is desirable, in cases in which certain documents necessary for purposes of Customs formalities must bear the visa of a consulate or other authority, that the office which grants the visa should endeavour so far as possible to keep the hours of business which are habitual in the commercial circles of the locality in which such office is situated; it is also desirable that charges for attendances out of office hours, when levied, should be fixed at as reasonable a figure as possible.

B. — EXAMINATION OF BAGGAGE.

• 11. It is desirable that the practice of examining hand baggage in trains consisting entirely of corridor stock, either en route or when the train stops at a frontier station, should if possible be generally applied.

• 12. It is desirable that the practice recommended in paragraph 11 above as regards the examination of travellers' baggage should, as far as possible, be extended to journeys by sea and on rivers. The examination should, as far as practicable, be carried out on board ship, either during the voyage, when the crossing is not long, or on the ship's arrival in port.

• 13. It is desirable that notices should be posted on the Customs-House premises and, as far as possible, in railway carriages and on boats, stating the charges and duties payable on the chief articles which travellers usually carry, and also a list of the articles the importation of which is prohibited.

C. — TREATMENT OF GOODS IN WAREHOUSES AND WAREHOUSING CHARGES.

• 14. It is desirable that States in which such institutions do not already exist should establish or approve the establishment of so called „constructive” and „special” warehouses, which might be used for goods requiring special care on account of their peculiar character.

• 15. It is desirable that warehouse charges should be drawn up on a reasonable basis so as to be as a rule no more than sufficient to cover general expenses and interest on the capital laid out.

• 16. It is desirable that all persons having goods in warehouses should be allowed to withdraw damaged goods; the latter should be either destroyed in the presence of the Customs officials or returned to the consignor without the payment of any Customs duties.

D. — GOODS SHOWN ON THE MANIFEST BUT NOT LANDED.

• 17. It is desirable that the payment of import duties should not be required in the case of goods which, although they are shown on the manifest, are not actually introduced into the country, provided that sufficient evidence of the fact is furnished either by the carrier or by the captain within a time-limit fixed by the Customs authorities.

E. — CO-OPERATION OF THE SERVICES CONCERNED.

• 18. It is desirable to develop the system of international railway stations and to obtain effective co-operation among the various national organisations established therein.

  It would also be advisable to establish the closest possible concordance between the functions and office hours of the corresponding offices of two contiguous countries, whether in the case of roads, rivers or railways. The practice of establishing the Customs offices of contiguous countries in the same place, and, if feasible, even in the same building, should if possible be made general.

  With a view to carrying out the recommandations contained in the present Section E, it is desirable that an international conference should be convened, in which representatives of all the administrations and organisations concerned should take part.

Article 15

Each of the Contracting States undertakes, in return for adequate guarantees on the part of the transport agents, and subject to legal penalties in case of fraud or illegal importation, to allow baggage registered from the place of despatch abroad to be forwarded as of right, and without a Customs examination at the frontier, to a non-frontier Customs office in its territory, if such office is qualified for this purpose. The Contracting States shall publish lists of Customs offices thus qualified. It is understood that the traveller will have the choice of declaring his baggage at the first office of entry.

Article 16

The Contracting States, while reserving all their rights in respect of their own system of law regarding temporary importation and exportation, will be guided as far as possible by the principles laid down in the Annex to this Article as regards the regime to be applied to goods which are imported or exported in order to undergo a manufacturing process, to articles intended for exhibitions of a public character, whether for industrial, commercial, artistic or scientific purposes, to apparatus and articles employed for experiments or demonstrations, to touring vehicles, or furniture vans, to samples, to packing-cases and wrappings, to goods exported subject to an undertaking that they will be returned, and to other goods of a similar kind.

Annex to Article 16.

• 1. It is desirable that the provisions of laws and regulations relating to temporary importation and exportation shall be simplified as far as circumstances allow, and shall be made public in the manner provided for in Articles 4 and 5 of the present Convention.

• 2. It is desirable that the measures of application should so far as possible form the subject of general regulations, in order that the persons or firms concerned may be acquainted with and able to take advantage of them.

• 3. It is desirable that the procedure adopted for the identification of goods should be as simple as possible, and that for this purpose:

  • (a) the guarantee afforded by the presence on the articles of marks affixed by the Customs administrations of other States should be taken into consideration;

  • (b) the system of identification by specimens or samples, by drawings or by complete and detailed descriptions should be instituted, especially in cases in which the affixing of marks is impossible or offers disadvantages.

• 4. It is desirable that the formalities in connection both with declaration and verification should be carried out not only in the frontier offices but also in any offices situated in the interior of the country concerned which possess the necessary authority.

• 5. It is desirable that an adequate time-limit should be allowed for the execution of undertakings which involve temporary importation or exportation, and that due consideration should be given to any unforeseen circumstances which may delay their execution, and the time-limit prolonged in case of need.

• 6. It is desirable that guarantees should be accepted in the form either of properly secured bonds or of payments in cash.

• 7. It is desirable that the security given should be refunded or released as soon as all the obligations which had been contracted have been fulfilled.

Article 17

The present Convention does not prejudice exceptional measures of a general or particular character which a Contracting State may be obliged to take in the event of an emergency affecting the safety or vital interests of the country, it being understood that the principle of the equitable treatment of commerce must be observed to the utmost possible extent. Nor does it prejudice the measures which Contracting States may take to ensure the health of human beings, animals or plants.

Article 18

The present Convention does not impose upon a Contracting State any obligations conflicting with its rights and duties as a Member of the League of Nations.

Article 19

The coming into force of the present Convention will not abrogate the obligations of Contracting States in relation to Customs regulations under Treaties, Conventions or Agreements concluded by them before November 3rd, 1923.

In consideration of such agreements being kept in force, the Contracting States undertake, so soon as circumstances permit, and in any case on the termination of the agreement, to introduce into agreements so kept in force which contravene the provisions of the present Convention the modifications required to bring them into harmony with such provisions; it being understood that this obligation is not applicable to the provisions of the treaties which terminated the war of 1914-1918, and which are in no wise affected by the present Convention.

Article 20

In conformity with Article 23 (e) of the Covenant of the League of Nations, any Contracting State which can establish a good case against the application of any provision of the present Convention in some or all of its territory, on the ground of the grave economic situation arising out of the acts of devastation perpetrated on its soil during the war of 1914-1918, shall be deemed to be relieved temporarily of the obligations arising from the application of such provision, it being understood that the principle of the equitable treatment of commerce, which is accepted as binding by the Contracting States, must be observed to the utmost possible extent.

Article 21

It is understood that the present Convention must not be interpreted as regulating in any way rights and obligations inter se of territories forming part or placed under the protection of the same sovereign State, whether or not these territories are individually Contracting States.

Article 22

Should a dispute arise between two or more Contracting States as to the interpretation or application of the provisions of the present Convention, and should such dispute not be settled either directly between the parties or by the employment of any other means of reaching agreement, the parties to the dispute may, before resorting to any arbitral or judicial procedure, submit the dispute, with a view to an amicable settlement, to such technical body as the Council of the League of Nations may appoint for this purpose. This body will give an advisory opinion after hearing the parties and effecting a meeting between them if necessary.

The advisory opinion given by the said body will not be binding upon the parties to the dispute unless it is accepted by all of them, and they are free either after resort to such procedure or in lieu thereof to have recourse to any arbitral or judicial procedure which they may select, including reference to the Permanent Court of International Justice as regards any matters which are within the competence of that Court under its Statute.

If a dispute of the nature referred to in the first paragraph of this Article should arise with regard to the interpretation or application of paragraphs 2 or 3 of Article 4, or Article 7, of the present Convention, the parties shall, at the request of any of them, refer the matter to the decision of the Permanent Court of International Justice, whether or not there has previously been recourse to the procedure prescribed in the first paragraph of this Article.

The adoption of the procedure before the body referred to above or the opinion given by it will in no case involve the suspension of the measures complained of; the same will apply in the event of proceedings being taken before the Permanent Court of International Justice, unless the Court decides otherwise under Article 41 of the Statute.

Article 23

The present Convention, of which the French and English texts are both authentic, shall bear this day's date, and shall be open for signature until October 31st, 1924, by any State represented at the Conference of Geneva, by any Member of the League of Nations and by any States to which the Council of the League of Nations shall have communicated a copy of the Convention for this purpose.

Article 24

The present Convention is subject to ratification. The instruments of ratification shall be deposited with the Secretary-General of the League of Nations, who shall notify their receipt to the Members of the League which are signatories of the Convention and to the other signatory States.

Article 25

After October 31st, 1924, the present Convention may be acceded to by any State represented at the Conference referred to in Article 23 which has not signed the Convention, by any Member of the League of Nations, or by any State to which the Council of the League of Nations shall have communicated a copy of the Convention for this purpose.

Accession shall be effected by an instrument communicated to the Secretary-General of the League of Nations to be deposited in the archives of the Secretariat. The Secretary-General shall at once notify such deposit to all the Members of the League of Nations signatories of the Convention and to the other signatory States.

Article 26

The present Convention will not come into force until it has been ratified by five Powers. The date of its coming into force shall be the ninetieth day after the receipt by the Secretary-General of the League of Nations of the fifth ratification. Thereafter, the present Convention will take effect in the case of each Party ninety days after the receipt of its ratification or of the notification of its accession.

In compliance with the provisions of Article 18 of the Covenant of the League of Nations, the Secretary-General will register the present Convention upon the day of its coming into force.

Article 27

A special record shall be kept by the Secretary-General of the League of Nations showing which of the Parties have signed, ratified, acceded to or denounced the present Convention. This record shall be open to the Members of the League at all times; it shall be published as often as possible, in accordance with the directions of the Council.

Article 28

The present Convention may be denounced by an instrument in writing addressed to the Secretary-General of the League of Nations. The denunciation shall become effective one year after the date of the receipt of the instrument of denunciation by the Secretary-General, and shall operate only in respect of the Member of the League of Nations or State which makes it.

The Secretary-General of the League of Nations shall notify the receipt of any such denunciations to all the Members of the League of Nations signatories of or adherents to the Convention and to the other signatory or adherent States.

Article 29

Any State signing or adhering to the present Convention may declare, at the moment either of its signature, ratification or accession, that its acceptance of the present Convention does not include any or all of its colonies, overseas possessions, protectorates, or overseas territories under its sovereignty or authority and may subsequently adhere, in conformity with the provisions of Article 25, on behalf of any such colony, overseas possession, protectorate or territory excluded by such declaration.

Denunciation may also be made separately in respect of any such colony, overseas possession, protectorate or territory, and the provisions of Article 28 shall apply to any such denunciation.

Article 30

The Council of the League of Nations is requested to consider the desirability of summoning a Conference for the purpose of revising the present Convention if requested by one-third of the Contracting States.

In faith whereof the above-named Plenipotentiaries have signed the present Convention.

Done at Geneva, the third day of November one thousand nine hundred and twenty-three, in a single copy, which will remain deposited in the archives of the Secretariat of the League of Nations; certified copies will be transmitted to all the States represented at the Conference.

PROTOCOL TO THE INTERNATIONAL CONVENTION RELATING TO THE SIMPLIFICATION OF CUSTOMS FORMALITIES.

At the moment of signing the Convention of to-day's date relating to the simplification of Customs formalities, the undersigned, duly authorised, have agreed as follows:

• 1. It is understood that the obligations of the Contracting States under the Convention referred to above do not in any way affect those which they have contracted or may in future contract under international treaties or agreements relating to the preservation of the health of human beings, animals or plants (particularly the International Opium Convention), the protection of public morals or international security.

• 2. As regards the application of Article 3, the obligation accepted by Canada binds only the Federal Government and not the Provincial Governments, which, under the Constitution, possess the power of prohibiting or restricting the importation of certain products into their territories.

• 3. As regards the application of Articles 4 and 5, the acceptance of these Articles by Brazil and Canada only involves, in the case of these States, the responsibility of the Federal Government to the extent to which the measures relating to tariffs or regulations referred to in those Articles are taken by itself, and without its assuming any responsibility as regards such measures taken by the States or Provinces under rights conferred on them by the Constitution of the country.

• 4. In regard to the application of Article 4 and of the second paragraph of Article 5, the undertaking entered into by Germany does not entail any obligation on her part to publish certain trifling taxes which she collects or certain special formalities which she applies, but which are not imposed by her but by Federal States or by local authorities.

• 5. As regards the application of Article 11, the Contracting States recognise that the rules which they have established constitute the minimum guarantees which all the Contracting States may claim, and do not exclude the voluntary extension or adaptation of such rules by bilateral or other agreements voluntarily concluded between the said States.

• 6. In view of the special circumstances in which they are placed, the Governments of Spain, Finland, Poland and Portugal have stated that they reserve the right of excepting Article 10 at the time of ratification and that they will not be bound to apply the said Article until after a period of five years from this day.

  A similar declaration has been made by the Governments of Spain, Greece and Portugal in respect of paragraph 8 of Article 11 of the Convention, and by the Governments of Spain and Portugal in respect of paragraph 3 of the same Article. The Government of Poland has made a similar declaration in respect of the application of the whole of the same Article, with the exception of paragraphs 1, 2, 4, 5, 7 and 9, which it agrees to apply as from the coming into force in its own case of the said Convention.

  The other Contracting States, while stating their acceptance of the reserves so formulated, declare that they will not he bound, in regard to the States which have made the said reserves, as regards the matters to which they relate, until the provisions in question are applied by the said States.

Any exceptions which may subsequently be formulated by other Governments, at the time of their ratification or accession, with reference to Article 10, Article 11, or any particular provisions of those Articles, shall be accepted, for the period referred to in the first paragraph above, and subject to the conditions laid down in the third paragraph, if the Council of the League of Nations so decides after consulting the technical body mentioned in Article 22 of the Convention.

The present Protocol will have the same force, effect and duration as the Convention of to-day's date, of which it is to be considered as an integral part.

In faith whereof the above-named Plenipotentiaries have signed the present Protocol.

Done at Geneva, the third day of November one thousand nine hundred and twenty-three in a single copy which will remain deposited in the archives of the Secretariat of the League of Nations; certified copies will be transmitted to all the States represented at the Conference.

Vertaling : NL

INTERNATIONAAL VERDRAG VOOR DE VEREENVOUDIGING VAN DOUANE-FORMALITEITEN.

Wenschende de toepassing te verzekeren van het beginsel van de rechtvaardige behandeling van den handel, zooals dat is neergelegd in artikel 23 van het Volkenbondverdrag;

Overtuigd, dat bevrijding van den internationalen handel van den last van onnoodige, overdreven of willekeurige douane- of dergelijke formaliteiten een belangrijke stap naar de bereiking van dit doel zou beteekenen;

Overwegende, dat de beste wijze om het voorgestelde doel te bereiken is een internationale overeenkomst tot stand te brengen, gegrond op een rechtvaardige wederkeerigheid;

Hebben besloten te dien einde een Verdrag te sluiten;

Weshalve de Hooge Verdragsluitende Partijen als haar Gevolmachtigden hebben benoemd:

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

die, na mededeeling van hunne volmachten, welke in goede orde zijn bevonden, het volgende zijn overeengekomen:

Artikel 1

Teineinde onderling het beginsel en de bepalingen van artikel 23 van het Volkenbondverdrag, voorzoover betreft de rechtvaardige behandeling van den handel, toe te passen, verbinden de Verdragstaten zich hun handelsbetrekkingen niet te belemmeren door overdreven, onnoodige of willekeurige douane- of dergelijke formaliteiten.

Te dien einde verbinden de Verdragstaten zich, door alle gepaste wetgevende of administratieve maatregelen de herziening te bevorderen van de bepalingen, neergelegd in hun wetten of reglementen of in de voorschriften en instructies van hun administratieve autoriteiten, voor zoover betreft de douane- en dergelijke formaliteiten, teneinde deze te vereenvoudigen en van tijd tot tijd aan te passen aan de behoeften van de handelsbetrekkingen met het buitenland en daarbij iedere belemmering te vermijden, die niet noodzakelijk zou zijn voor de bescherming van de wezenlijke belangen van het land.

Artikel 2

De Verdragstaten verbinden zich het beginsel van de rechtvaardige behandeling nauwlettend in acht te nemen, ten aanzien van douane- of dergelijke voorschriften of behandeling, formaliteiten ter zake van het afgeven van consenten, wijze van verificatie of onderzoek of alle andere onderwerpen, bedoeld in dit Verdrag; en overeenkomstig dit beginsel komen zij overeen zich te dezer zake te onthouden van iedere onrechtvaardige achterstelling, die gericht zou zijn tegen den handel van eenigen Verdragstaat.

Het hierboven bedoeld beginsel blijft van toepassing zelfs in de gevallen, waarin zekere Verdragstaten, overeenkomstig hun wetgeving of hun handelsovereenkomsten, elkander nog grootere faciliteiten zouden toekennen dan die, welke voort vloeien uit dit Verdrag.

Artikel 3

Op grond van de ernstige belemmeringen, die verboden en beperkingen van invoer of van uitvoer aan den internationalen handel in den weg leggen, verbinden de Verdragstaten zich om, zoodra de omstandigheden hun dit mogelijk zullen maken, alle maatregelen te nemen en toe te passen, die geschikt zullen zijn om zoodanige verboden en beperkingen tot een minimum terug te brengen en in ieder geval om inzake consenten, die in afwijking van de invoer- of uitvoerverboden worden uitgereikt, alle noodige maatregelen te nemen:

• a) opdat de voorwaarden, waaraan voldaan, en de formaliteiten, welke vervuld moeten worden om deze consenten te verkrijgen, onmiddellijk in zoo duidelijken en zoo nauwkeurigen vorm als mogelijk is ter kennis van het publiek worden gebracht;

• b) opdat de wijze van afgifte van deze stukken zoo eenvoudig mogelijk zij en zoo weinig mogelijk onderhevig aan wijziging;

• c) opdat het onderzoek van de aanvragen en de afgifte van de consenten aan de belanghebbenden met den grootst mogelijken spoed worde verricht;

• d) opdat het stelsel van afgifte van consenten zoodanig worde ingericht, dat een handel in dergelijke documenten worde voorkomen. Te dien einde zullen de consenten, wanneer zij worden afgegeven aan personen, den naam moeten vermelden van den houder en niet door een ander mogen worden gebruikt;

• e) opdat, ingeval van het vaststellen van contingenten, de formaliteiten, die opgelegd worden door het land van invoer, niet zoodanig zijn, dat zij een rechtvaardige toebedeeling van de hoeveelheid goederen, waarvan de invoer wordt toegestaan, beletten.

Artikel 4

De Verdragstaten zullen onverwijld alle reglementen betreffende douane- en dergelijke formaliteiten, evenals alle wijzigingen, die hierin worden aangebracht, voorzoover deze tot dusverre niet zouden zijn bekend gemaakt, op zoodanige wijze publiceeren, dat de betrokken personen hiervan kennis kunnen nemen, en aldus de nadeelen vermijden, die zouden kunnen voortvloeien uit de toepassing van douane-formaliteiten, die zij niet kennen.

De Verdragstaten verbinden zich, geen enkelen maatregel betreffende de douaneregeling in werking te doen treden, die niet van te voren ter kennis van het publiek zal zijn gebracht, hetzij door middel van publicatie in het Staatsblad van het land, of door eenig ander geschikt officieel of particulier middel van publiciteit.

Dezelfde verplichting tot voorafgaande bekendmaking is van toepassing op alles wat betreft de tarieven, evenals de verboden en beperkingen van invoer of van uitvoer.

Intusschen zullen in gevallen van zoo bijzonderen aard, dat voorafgaande bekendmaking nadeel zou kunnen toebrengen aan de wezenlijke belangen van het land, de bepalingen van lid 2 en 3 van dit artikel haar verplichtend karakter verliezen. In zoodanige gevallen zal echter de bekendmaking zooveel mogelijk moeten samenvallen met het in werking treden van den genomen maatregel.

Artikel 5

Iedere Verdragstaat, die door achtereenvolgende toevoegingen of veranderingen zijn douane-tarief voor een belangrijk aantal artikelen zal hebben gewijzigd, zal hiervan aan het publiek een duidelijk overzicht moeten geven door in een gemakkelijk toegankelijken vorm alle rechten, welke van toepassing zijn tengevolge van het geheel der geldende bepalingen, te publiceeren.

Te dien einde zullen alle rechten, welke geheven worden door de douane-autoriteiten op grond van den invoer of van den uitvoer van goederen, op een stelselmatige wijze moeten worden aangeduid, onverschillig of daarbij sprake is van douanerechten, bijkomende onkosten, heffingen op verbruik, op vervoer, kosten van behandeling van goederen of dergelijke kosten, en in het algemeen heffingen van welken aard ook, met dien verstande, dat de hierboven bedoelde verplichting beperkt is tot de rechten en kosten, die voor rekening van den Staat en op grond van de vrijmaking van de ingevoerde of uitgevoerde goederen worden geheven.

Terwijl de heffingen, waaraan de goederen onderworpen zijn, aldus duidelijk worden aangegeven, zal men voorzoover betreft de heffingen op het verbruik en andere heffingen, die voor rekening van den Staat op grond van de vrijmaking van goederen worden geheven, duidelijk moeten aangeven of de buitenlandsche goederen onderhevig zijn aan een bijzondere belasting, voortvloeiende uit het feit, dat bij wijze van uitzondering deze belasting in het geheel niet of slechts gedeeltelijk kan worden geheven van de goederen van het land van invoer.

De Verdragstaten verbinden zich de noodige maatregelen te nemen om de kooplieden in staat te stellen zich officieele inlichtingen te verschaffen omtrent de douane-tarieven, en met name omtrent het bedrag der rechten, die ten opzichte van een bepaalde koopwaar worden geheven.

Artikel 6

Ten einde de Verdragstaten en hun onderdanen in staat te stellen zoo spoedig mogelijk kennis te nemen van alle in de artikelen 4 en 5 bedoelde maatregelen, die van belang zijn voor hun handel, verbindt iedere Verdragstaat zich aan den diplomatieken vertegenwoordiger van ieder van de andere Staten of aan iederen anderen vertegenwoordiger, die voor dit doel wordt aangewezen en op zijn grondgebied verblijf houdt, alle publicaties te doen toekomen, die overeenkomstig de genoemde artikelen worden uitgegeven, met dien verstande, dat deze mededeeling moet geschieden terstond bij de bekendmaking, en in twee exemplaren. Bij gebreke van een diplomatiek of ander vertegenwoordiger zal de mededeeling aan den betrokken Staat geschieden op de wijze, die deze voor dit doel zal aangeven.

Iedere Verdragstaat verbindt zich bovendien alle publicaties, welke plaats hebben overeenkomstig de artikelen 4 en 5, zoodra deze zullen zijn verschenen, in tien exemplaren te doen toekomen aan het Secretariaat van den Volkenbond.

Iedere Verdragstaat verbindt zich eveneens alle douanetarieven of wijzigingen in de tarieven, welke door hem worden vastgesteld, zoodra deze zullen zijn verschenen, in tien exemplaren toe te zenden aan het „Internationaal Bureau voor de bekendmaking van de Douanetarieven” te Brussel, waaraan door het internationale Verdrag van 5 Juli 1890 de vertaling en de bekendmaking der tarieven is opgedragen.

Artikel 7

De Verdragstaten verbinden zich, zoowel door middel van hun wetgeving als van hun administratie, de meest geschikte maatregelen te nemen, teneinde willekeurige of onrechtvaardige toepassing van hun wetten en regelingen op douane- en dergelijk gebied te voorkomen, alsmede een beroep langs den administratieven, rechterlijken of scheidsrechterlijken weg te verzekeren aan hen, die door zoodanige misbruiken zouden kunnen zijn benadeeld.

Alle zoodanige maatregelen, die op dit oogenblik van kracht zijn of die in de toekomst zullen worden genomen, zullen moeten worden bekendgemaakt op de in de artikelen 4 en 5 aangegeven wijze.

Artikel 8

Met uitzondering van de gevallen, waarin goederen zouden kunnen vallen onder een invoerverbod, en voorzoover de aanwezigheid der goederen niet noodzakelijk is voor de oplossing van het geschil, moeten de goederen, die het voorwerp uitmaken van een geschil met betrekking tot de toepassing van het tarief, de oorsprong, de herkomst of de waarde, op verzoek van den aangever onmiddellijk te zijner vrije beschikking worden gesteld, zonder dat de oplossing van het geschil wordt afgewacht, onder voorbehoud echter van de maatregelen, welke noodig kunnen zijn ter bescherming van de belangen van den Staat. Het is wel te verstaan, dat de terugbetaling van het in bewaring gegeven bedrag der rechten of de opheffing van de zekerheid, die de aangever heeft gesteld, plaats zal hebben, zoodra het geschil tot oplossing zal zijn gebracht, hetgeen in ieder geval zoo spoedig mogelijk zal moeten geschieden.

Artikel 9

Teneinde de vorderingen te doen uitkomen, welke bereikt zijn in alles wat betrekking heeft op de vereenvoudiging van de douane- of dergelijke formaliteiten, als bedoeld in de voorafgaande artikelen, moet ieder van de Verdragstaten, binnen een tijdsverloop van 12 maanden nadat dit Verdrag voor hem zal zijn in werking getreden, aan den Secretaris-Generaal van den Volkenbond een overzicht doen toekomen van de maatregelen, welke hij heeft genomen om de bedoelde vereenvoudiging te verzekeren.

Dergelijke overzichten zullen daarna iedere drie jaar en telkens wanneer de Raad van den Volkenbond het verzoekt, worden overgelegd.

Artikel 10

Monsters en modellen, welke onderhevg zijn aan invoerrechten en niet door een verbod worden getroffen, zullen, wanneer zij worden ingevoerd door fabrikanten of kooplieden, gevestigd in een van de Verdragstaten, hetzij dit persoonlijk, hetzij door tusschenkomst van handelsreizigers geschiedt, met voorloopige vrijstelling van rechten worden toegelaten op het grondgebied van ieder van de Verdragstaten, onder voorbehoud, dat het voor de invoerrechten verschuldigde bedrag worde gestort, of zekerheid worde gesteld voor eventueele betaling van deze rechten.

Om van dit voorrecht gebruik te kunnen maken, moeten de fabrikanten of kooplieden en handelsreizigers zich gedragen overeenkomstig de wetten, reglementen en douaneformaliteiten, welke door de genoemde Staten ter zake zijn vastgesteld; deze wetten en reglementen zullen aan de betrokkenen de verplichting kunnen opleggen, voorzien te zijn van een legitimatie-kaart.

Voor de toepassing van dit artikel worden als monsters of modellen beschouwd alle voorwerpen, bestemd om een bepaalde koopwaar weer te geven, echter onder voorbehoud eerstens, dat het mogelijk is deze voorwerpen behoorlijk te identificeeren, wanneer zij weder worden uitgevoerd, en ten tweede, dat de invoer dier voorwerpen niet in zoodanige hoeveelheden of waarden plaats heeft, dat zij in hun geheel genomen niet meer het gebruikelijke karakter van monsters hebben.

De douane-autoriteiten van elk van de Verdragstaten zullen ten aanzien van de latere herkenning der monsters of modellen genoegen nemen met de merken, die er op zijn aangebracht door de douane-autoriteiten van een anderen Verdragstaat, mits deze monsters of modellen vergezeld zijn van een beschrijvende lijst, welke door de douane-autoriteiten van dien laatsten Staat is gewaarmerkt. Intusschen zullen aanvullende merken kunnen worden aangebracht op de monsters of modellen, door de douane-beambten van het land van invoer in alle gevallen, waarin deze zoodanigen aanvullenden waarborg noodzakelijk zouden achten om de herkenning van de monsters of modellen bij den wederuitvoer te verzekeren. Buiten dit laatste geval zal de verificatie door de douane uitsluitend bestaan in het vaststellen van de identiteit van de monsters en in het bepalen van het bedrag der rechten en kosten, die eventueel geëischt kunnen worden.

De termijn voor wederuitvoer is bepaald op minstens zes maanden, behoudens de bevoegdheid tot verlenging, welke is toegekend aan de douane-administratie van het land van invoer. Wanneer de toegestane termijn is verstreken, zal betaling van rechten over de monsters, die niet weder zijn uitgevoerd, worden verlangd.

Terugbetaling van rechten, gestort bij invoer of opheffing van de gestelde zekerheid in zake de betaling van die rechten, zal onverwijld geschieden bij alle kantoren aan de grens of binnen in het land, waaraan de noodige bevoegdheid daartoe zal zijn verleend, en wel eventueel onder aftrek van de rechten voor de monsters of modellen, die niet voor wederuitvoer zijn aangeboden. De Verdragstaten zullen de lijst van de kantoren, waaraan zoodanige bevoegdheid is verleend, bekend maken.

Ingeval een legitimatiekaart wordt vereischt, moet deze overeenkomen met het model, dat als bijlage is gevoegd bij dit artikel, en worden afgegeven door een autoriteit, te dien einde aangewezen door den Staat, waar de fabrikanten of kooplieden hunne onderneming gevestigd hebben. Op voorwaarde van wederkeerigkeid zullen de legitimatiekaarten vrijgesteld zijn van een consulair of ander visum, met uitzondering van het geval, dat een Staat zou aantoonen, dat bijzondere of uitzonderingsomstandigheden hem verplichten een zoodanig visum te eischen. In zoodanig geval zullen de kosten van het visum op een zoo laag mogelijk bedrag moeten worden gesteld en de kosten der afgifte niet te boven mogen gaan.

De Verdragstaten zullen elkander rechtstreeks binnen zoo kort mogelijken termijn mededeeling doen van de lijst van de autoriteiten, waaraan de bevoegdheid wordt toegekend tot de afgifte van legitimatiekaarten; zij zullen eveneens hiervan mededeeling doen aan het Secretariaat van den Volkenbond.

In afwachting van de totstandkoming van het bovenomschreven stelsel, zullen de faciliteiten, die de Staten thans reeds verleenen, niet beperkt worden.

De bepalingen van dit artikel, met uitzondering van die, welke betrekking hebben op legitimatiekaarten, zijn op de monsters en modellen, die onderworpen zijn aan invoerrechten, niet onderhevig zijn aan invoerverboden, en ingevoerd worden door de fabrikanten, handelaars of handelsreizigers, gevestigd in één van de Verdragstaten, ook dan toepasselijk, wanneer deze fabrikanten, handelaars of handelsreizigers de monsters of modellen niet vergezellen.

Artikel 11

De Verdragstaten zullen de gevallen, waarin certificaten van oorsprong worden geëischt, zooveel mogelijk beperken.

In overeenstemming met dit beginsel en met dien verstande, dat de douane-administraties haar volle recht van contrôle behouden ten aanzien van den werkelijken oorsprong der goederen en dientengevolge ook het recht om niettegenstaande de overlegging van certificaten alle andere bewijzen te vorderen, welke zij noodig oordeelen, aanvaarden de Verdragstaten de verplichting om zich overeenkomstig de volgende bepalingen te gedragen:

• 1°. de Verdragstaten zullen er naar streven om de voorschriften en de formaliteiten met betrekking tot de afgifte en de erkenning van de certificaten van oorsprong, zo eenvoudig en rechtvaardig mogelijk te maken en zij zullen ter kennis van het publiek brengen in welke gevallen de certificaten worden geëischt en onder welke voorwaarden zij worden afgegeven.

• 2°. De certificaten van oorsprong kunnen niet alleen worden afgegeven door de officieele autoriteiten van de Verdragstaten, maar ook door alle andere organisaties, daartoe bevoegd en de noodige waarborgen biedende, welke van te voren te dien einde door ieder van de betrokken Staten zijn goedgekeurd. Iedere Verdragstaat zal zoo spoedig mogelijk aan het Secretariaat van den Volkenbond een lijst mededeelen van de organisaties, die hij bevoegd zal hebben verklaard tot de afgifte van de certificaten van oorsprong. Iedere Staat behoudt zich het recht voor zijn goedkeuring van een van de aldus opgegeven organisaties in te trekken, wanneer hij vaststelt, dat deze organisatie op ongeoorloofde wijze de bedoelde certificaten heeft afgegeven.

• 3°. Ingeval goederen niet rechtstreeks uit het land van oorsprong worden ingevoerd, maar het land binnenkomen over het grondgebied van een derden Verdragstaat, zullen de douane-administraties de certificaten van oorsprong, zooals deze zijn opgemaakt door de bevoegde organisaties van dit derde land, aanvaarden, waarbij zij zich echter het recht voorbehouden om de juistheid van zoodanige certificaten op dezelfde wijze te verifieeren als ingeval van certificaten, die afgegeven zijn door het land van oorsprong.

• 4°. De douane-administraties zullen het overleggen van een certificaat van oorsprong niet verlangen:

  • a) wanneer de betrokkene afziet van de voordeelen van een behandeling, welker toepassing afhankelijk is van het overleggen van een zoodanig certificaat;

  • b) wanneer reeds de aard van de goederen onbetwistbaar den oorsprong aanwijst en te dien aanzien een voorafgaande overeenkomst tusschen de betrokken Staten is getroffen;

  • c) wanneer de goederen vergezeld zijn van een certificaat, waaruit blijkt, dat zij recht hebben op een regionale benaming, onder voorbehoud, dat dit certificaat afgegeven is door een daartoe bevoegde organisatie, goedgekeurd door het land van invoer.

• 5°. Wanneer de wetgeving van de betrokken landen zich er niet tegen verzet, moeten de douane-administraties, ingeval wederkeerigkeid is verzekerd:

  • a) met uitzondering van gevallen waarin misbruik wordt vermoed, eveneens van de overlegging van een bewijs van oorsprong vrijstellen de invoeren, die klaarblijkelijk geen handelskarakter dragen of die, hoewel zij dat karakter dragen, slechts een geringe waarde hebben;

  • b) certificaten van oorsprong, afgegeven voor goederen waarvan de uitvoer niet onmiddellijk heeft plaats gehad, aanvaarden, mits de afzending van deze goederen plaats heeft gehad binnen een termijn van een of twee maanden, naar gelang het land van afzending en het land van bestemming al dan niet aan elkander grenzen, met dien verstande, dat deze termijnen vatbaar zijn voor verlenging wanneer de redenen gegeven ter verklaring van de vertraging in het vervoer afdoende voorkomen.

• 6°. Wanneer om een aannemelijke reden de invoerder niet in staat is een certificaat van oorsprong bij den invoer van goederen over te leggen, zal het noodige uitstel voor het overleggen van dit stuk hem kunnen worden toegestaan op de voorwaarden, die de douane-administraties nuttig zullen oordeelen om de betaling van de eventueel verschuldigde rechten te waarborgen. Wanneer het certificaat later wordt overgelegd, zullen de rechten, die te veel betaald of gestort zijn, zoo spoedig mogelijk worden terugbetaald.

  Bij de toepassing van deze bepaling, zal rekening worden gehouden met de gevolgen van een eventueel overschrijden van de vastgestelde contingenten.

• 7°. De certificaten zullen kunnen worden opgesteld, hetzij in de taal van het land van invoer, hetzij in die van het land van uitvoer; de douane van het land van invoer heeft, ingeval van twijfel over de strekking van het stuk, het recht een vertaling er van te verlangen.

• 8°. De certificaten van oorsprong zullen in beginsel vrijgesteld zijn van het consulair visum, met name wanneer zij uitgaan van de douane-administraties. Wanneer in uitzonderingsgevallen het consulaire visum vereischt blijft, kunnen de betrokken personen te hunner keuze de certificaten van oorsprong doen viseeren, hetzij door den consul van hun ressort, hetzij door den consul van een naburig ressort; de kosten van het visum zullen zoo gering mogelijk moeten zijn en die van de afgifte niet te boven mogen gaan, met name wanneer het zendingen van geringe waarde betreft.

• 9°. De bepalingen van dit artikel zijn van toepassing op alle stukken, die dienst doen als certificaten van oorsprong.

Artikel 12

De zoogenaamde consulaire facturen zullen alleen verlangd mogen worden voorzoover het overleggen er van noodzakelijk is, hetzij om den oorsprong van de ingevoerde goederen vast te stellen, wanneer de oorsprong invloed kan hebben op de voorwaarden van toelating van de goederen, hetzij om de waarde er van vast te stellen ingeval van belasting naar de waarde, voor de toepassing waarvan de handelsfactuur niet voldoende zou zijn.

De vorm van de consulaire facturen zal vereenvoudigd worden teneinde alle verwarringen of moeilijkheden te vermijden en het opstellen van deze stukken door belanghebbenden te vergemakkelijken.

De kosten van het visum van de consulaire facturen zullen een vaste som bedragen, welk bedrag zoo laag mogelijk zal moeten zijn en voorts zullen voor eenzelfde factuur niet meer dan drie exemplaren mogen worden verlangd.

Artikel 13

Wanneer de behandeling, die op een bepaalde soort van goederen bij invoer moet worden toegepast, afhankelijk is van de uitvoering van bijzondere technische voorwaarden nopens de samenstelling, den graad van zuiverheid, de hoedanigheid, den gezondheidstoestand, het gebied van productie of andere dergelijke omstandigheden, zullen de Verdragstaten er naar streven overeenkomsten te sluiten, krachtens welke de in het uitvoerende land afgegeven certificaten, evenals de zegels of merken, die daar zijn aangebracht om te waarborgen, dat bedoelde voorwaarden zijn vervuld, worden aanvaard, zonder dat deze goederen aan een tweede onderzoek of een nieuwe keuring in het land van invoer worden onderworpen, onder voorbehoud, dat bijzondere waarborgen kunnen worden verlangd, wanneer er reden bestaat om aan te nemen, dat aan de vereischte voorwaarden niet is voldaan. Het land van invoer zou eveneens alle waarborgen moeten hebben ten aanzien van de autoriteit, die de certificaten afgeeft, evenals ten aanzien van den aard en het karakter van het onderzoek, dat in het land van uitvoer wordt ingesteld. Anderzijds zouden de douane-autoriteiten van het land van invoer het recht moeten behouden om over te gaan tot een nieuw onderzoek, telkens wanneer er bijzondere redenen zouden zijn om dit te doen.

Teneinde de algemeene aanvaarding van zoodanige overeenkomsten te bevorderen, zou het nuttig zijn daarin op te nemen:

• a) De methodes, die gelijkelijk zouden moeten worden gevolgd door alle laboratoria, belast met het verrichten van analyses of andere onderzoekingen, welke methodes periodiek dienen te kunnen worden herzien op verzoek van een of meer Staten, die partij zijn bij zoodanige overeenkomsten;

• b) Aard en karakter van de onderzoekingen, in het land van ieder van de Staten, die partij zijn bij zoodanige overeenkomsten, te verrichten, waarbij in het bijzonder de graad van zuiverheid, welke voor de producten wordt verlangd, zoodanig worde vastgesteld, dat die eisch niet in werkelijkheid zou gelijk staan met een invoerverbod.

Artikel 14

De Verdragstaten zullen de meest geschikte methodes onderzoeken tot het vereenvoudigen, het meer eenvormig en tevens meer redelijk maken — hetzij door individuele, hetzij door gemeenschappelijke actie —- van de formaliteiten, welke betrekking hebben op het snel vrijmaken van goederen, het visiteeren van reizigersbagage, de behandeling van goederen in entrepôt, de pakhuishuren en de andere aangelegenheden als bedoeld in de bijlage van dit artikel.

Voor de toepassing van dit artikel zullen de Verdragstaten de in deze bijlage vervatte aanbevelingen in gunstige overweging nemen.

Bijlage bij artikel 14.

A. SNELLE VRIJMAKING VAN GOEDEREN.

Organisatie en uitoefening van den dienst.

• 1. Teneinde ophooping aan bepaalde grenskantoren te vermijden, is het wenschelijk, dat de praktijk van de vrijmaking aan de kantoren of entrepôts in het binnenland wordt vergemakkelijkt, wanneer de reglementen van den inwendigen dienst, de inrichting der vervoermiddelen en de aard van de goederen dit toelaten.

• 2. Het is wenschelijk, dat, behoudens in gevallen dat misbruik wordt vermoed, en onverminderd de rechten welke de Staten krachtens hunne wetgeving bezitten, de douaneloodjes of de zegels, welke door een Staat zijn aangebracht om transitogoederen of goederen die verzonden worden naar een entrepôt, door de andere Staten worden erkend en geëerbiedigd, onder voorbehoud van de bevoegdheid van deze laatste om de looding of verzegeling aan te vullen door nieuwe douanemerken aan te brengen.

In- en uitklaring der goederen.

• 3. Het is wenschelijk, dat de Staten, voorzoover dit mogelijk is en onverminderd de bevoegdheid om bijzondere kosten te heffen:

  • a) de in- en uitklaring van aan bederf onderhevige goederen buiten de uren, waarop de kantoren geopend zijn en buiten de werkdagen bevorderen;

  • b) het laden en lossen van vaartuigen en booten toestaan buiten de gewone werkdagen en diensturen van de douane, voorzoover hun wetgeving dit toelaat.

Faciliteiten toe te staan aan den aangever.

• 4. Het is wenschelijk, dat de geadresseerde, met inachtneming van de bepalingen van artikel 10 van de Berner Conventie van 14 October 1890 nopens het vervoer van goederen per spoor, gewijzigd door die van 19 September 1906, steeds vrij zal zijn, zelf de goederen bij de douane aan te geven, of deze aangifte te laten doen door een door hem aan te wijzen persoon.

• 5. Het is wenschelijk, dat — daar waar dit stelsel uitvoerbaar zal worden geacht — een formulier wordt aangenomen, dat tegelijkertijd de aangifte voor de douane —- in te vullen door den belanghebbende — het bewijs van verificatie en wanneer het betreffende land dit wenschelijk oordeelt, ook het bewijs van ontvangst voor de betaling van de invoerrechten bevat.

• 6. Het is wenschelijk, dat de Staten zich zooveel mogelijk er van onthouden zware straffen op te leggen voor lichte overtredingen inzake de voorgeschreven handelingen of reglementen in douane-aangelegenheden. In het bijzonder zal, ingeval het overleggen van documenten wordt vereischt voor de vrijmaking van goederen, wanneer daarbij een verzuim of een vergissing is begaan, waarbij klaarblijkelijk iedere bedriegelijke bedoeling ontbreekt en welke gemakkelijk hersteld kan worden, de eventueele boete tot een minimum behooren te worden beperkt, opdat deze boete zoo weinig bezwaarlijk mogelijk zij en geen ander karakter drage dan dat van een ordeboete, d.w.z. van een eenvoudige waarschuwing.

• 7. Het zou nuttig zijn de mogelijkheid te overwegen om voor de betaling of de zekerheidstelling voor de betaling van invoerrechten gebruik te maken van post- of bankchèques, gedekt door een vooraf gestelde blijvende borgstelling.

• 8. Het is wenschelijk, dat de douane-autoriteiten zooveel mogelijk gemachtigd worden om, wanneer de identiteit van de goederen te haren genoegen kan worden vastgesteld, in geval van wederuitvoer van de goederen, de bij den invoer betaalde rechten terug te betalen, mits deze goederen onafgebroken onder de contrôle van de douane zijn gebleven. Het is eveneens wenschelijk, dat geen uitvoerrechten worden geheven bij den wederuitvoer van deze goederen.

• 9. Het zou gewenscht zijn gepaste maatregelen te nemen ten einde te bevorderen, dat iedere vertraging wordt vermeden bij de vrijmaking van handelscatalogi en andere gelijksoortige drukwerken, bestemd voor reclame, wanneer deze over de post worden verzonden of verpakt worden met de goederen, waarop zij betrekking hebben.

• 10. Het is wenschelijk, dat in die gevallen waarin zekere stukken, die noodig zijn voor de douane-formaliteiten, het visum van een consul of van een andere autoriteit moeten dragen, het kantoor dat belast is met de afgifte van het visum er naar streeft zooveel mogelijk de diensturen aan te nemen, gebruikelijk in de handelskringen van de plaats, waar het kantoor zich bevindt; voorts is het wenschelijk, dat de kosten verschuldigd voor uren buiten den diensttijd, wanneer deze worden geheven, tot een zoo redelijk mogelijk bedrag worden beperkt.

B. VISITATIE VAN REIZIGERSBAGAGE.

• 11. Het is wenschelijk de visitatie van hand-bagage zoo algemeen mogelijk te doen plaats vinden in de treinen, die geheel uit doorloopende wagens bestaan, hetzij tijdens de reis, hetzij tijdens het oponthoud van de treinen aan een grensstation.

• 12. Het is wenschelijk, dat de sub 11 aanbevolen handelwijze met betrekking tot de visitatie van reizigersbagage zooveel mogelijk wordt uitgestrekt tot reizen op zee en op rivieren. De visitatie zou, voor zoover dit mogelijk is, aan boord van de schepen moeten plaats hebben, hetzij onderweg, wanneer de overtocht niet lang duurt, hetzij bij aankomst in de haven.

• 13. Het is wenschelijk, dat in de douane-lokalen en zooveel mogelijk ook in de spoorwegwagens en aan boord van schepen een opgave van de rechten en lasten, waaraan de voornaamste voorwerpen, die reizigers gewoonlijk bij zich hebben, zijn onderworpen, worde aangeplakt, evenals ook een opgave van artikelen, waarvan de invoer verboden is.

C. BEHANDELING VAN GOEDEREN IN ENTREPÔTS EN PAKHUISHUREN.

• 14. Het is wenschelijk, dat de Staten in wier land instellingen van dezen aard nog niet bestaan, de oprichting van zoogenaamde „fictieve” of bijzondere entrepôts ter hand nemen of toestaan; deze inrichtingen zouden kunnen worden gebruikt voor goederen, die ten gevolge van hun aard bijzondere zorgen vereischen.

• 15. Het is wenschelijk, dat de pakhuishuren worden berekend naar billijken grondslag en op zoodanige wijze, dat zij als regel de dekking van de algemeene onkosten vermeerderd met de rente van het betrokken kapitaal niet te boven gaan.

• 16. Het is wenschelijk, dat ieder die goederen in een entrepôt heeft bevoegd zij om beschadigde goederen weder uit te slaan; deze goederen zouden in tegenwoordigheid van douanebeambten moeten worden vernietigd of aan den afzender moeten worden teruggezonden zonder aan de betaling van eenig douanerecht onderworpen te zijn.

D. GOEDEREN DIE OP HET MANIFEST VOORKOMEN, MAAR NIET GELOST ZIJN.

• 17. Het is wenschelijk, dat invoerrechten niet worden vereischt voor die goederen, die, hoewel zij op het manifest voorkomen, niet werkelijk in het land worden ingevoerd, op voorwaarde dat dienaangaande voldoende bewijs wordt geleverd, hetzij door den vervoerder, hetzij door den kapitein, en wel binnen den termijn die daarvoor door de douane-administratie is vastgesteld.

E. SAMENWERKING VAN DE BETROKKEN DIENSTEN.

• 18. Het is wenschelijk de instelling van internationale spoorwegstations te ontwikkelen en de doeltreffende samenwerking te verwezenlijken tusschen de daarin gevestigde diensten der verschillende Staten.

  Eveneens zou het aanbeveling verdienen om zooveel mogelijk overeenstemming te bereiken tusschen de bevoegdheden en de uren van openstelling van de naburige kantoren van twee aan elkander grenzende landen, aan weerszijde der grens gelegen, zoowel wanneer het betreft wegen en rivieren, als spoorwegen. De praktijk om douanekantoren van aan elkander grenzende landen in dezelfde plaats te vestigen, en indien doenlijk zelfs in hetzelfde gebouw, zou zooveel mogelijk algemeen moeten worden.

  Teneinde de aanbevelingen, welke vervat zijn in deze afdeeling E te verwezenlijken, is het wenschelijk, dat een internationale Conferentie wordt bijeengeroepen, waaraan vertegenwoordigers van alle betrokken administraties en organisaties zouden moeten deelnemen.

Artikel 15

Ieder van de Verdragstaten verbindt zich om onder voldoende waarborgen van de zijde van de vervoerders en onder voorbehoud van straffen volgens de wet ingeval van fraude of van onwettigen invoer, toe te staan, dat ingeschreven bagage rechtstreeks en ambtshalve, zonder douane-onderzoek aan de grens, wordt verzonden van de plaats van afzending in het buitenland naar een kantoor dat in het binnenland is gelegen, wanneer dit kantoor daarvoor is aangewezen. De Staten zullen lijsten van de aldus aangewezen kantoren bekendmaken. Het is wel te verstaan, dat de reiziger de bevoegdheid zal behouden zijn bagage aan te geven aan het eerste grenskantoor, waar hij het grondgebied betreedt.

Artikel 16

De Verdragstaten zullen, onder voorbehoud van alle rechten inzake het stelsel van hun eigen wetgeving nopens tijdelijken in- en uitvoer zich zooveel mogelijk laten leiden door de beginselen uiteengezet in de bijlage van dit artikel met betrekking tot de behandeling van goederen die worden in- of uitgevoerd om een verdere bewerking te ondergaan, van voorwerpen die bestemd zijn voor openbare tentoonstellingen, hetzij deze een industrieel, commercieel, artistiek of wetenschappelijk doel hebben, van toestellen en voorwerpen bestemd voor proeven en demonstraties, van voertuigen voor toerisme of van verhuiswagens, van monsters, van verpakkingsmaterialen, van goederen, die uitgevoerd worden onder voorbehoud dat zij teruggezonden zullen worden en van andere dergelijke goederen.

Bijlage bij artikel 16.

• 1. Het is wenschelijk, dat de bepalingen van de wetten en reglementen op den tijdelijken in- en uitvoer, voorzoover de omstandigheden het zullen toelaten, worden vereenvoudigd en dat zij openbaar gemaakt worden op de wijze als voorzien in de artikelen 4 en 5 van dit Verdrag.

• 2. Het is wenschelijk, dat de uitvoeringsmaatregelen zoo veel mogelijk het voorwerp zijn van algemeene regelingen, opdat alle betrokken personen of firma's ervan kennis kunnen nemen en ermede kunnen rekening houden.

• 3. Het is wenschelijk, dat de wijze waarop de identificeering van goederen geschiedt zoo eenvoudig mogelijk zij en te dien einde wordt aanbevolen,

  • a) dat met den waarborg, voortvloeiende uit de aanwezigheid op de goederen van merken, daarop aangebracht door de douane-administraties van andere Staten, rekening worde gehouden;

  • b) dat het systeem van identificeering door middel van modellen of monsters en ook door middel van teekeningen of volledige en gedetailleerde beschrijvingen worde toegelaten, in het bijzonder wanneer het aanbrengen van merken onmogelijk zou zijn of bezwaar zou opleveren.

• 4. Het is wenschelijk, dat de formaliteiten zoowel van de aangifte als van het verifieeren niet alleen zullen kunnen geschieden aan de grenskantoren, maar ook aan alle kantoren, die gelegen zijn in het binnenland en daartoe zijn aangewezen.

• 5. Het is wenschelijk, dat voldoende tijd wordt gegeven voor de uitvoering van werkzaamheden met het oog waarop tijdelijke in- of uitvoer geschiedt en dat rekening wordt gehouden met onvoorziene omstandigheden, die de voltooiing van zoodanig werk kunnen vertragen en dat zoo noodig de gestelde termijn wordt verlengd.

• 6. Het is wenschelijk, dat waarborgen worden aanvaard, zoowel in den vorm van een persoonlijke borgstelling als in den vorm van stortingen in geld.

• 7. Het is wenschelijk, dat de gegeven borgstellingen worden terugbetaald of opgeheven, zoodra voldaan is aan alle verplichtingen, die zijn aangegaan.

Artikel 17

Dit Verdrag zal geen inbreuk maken op de algemeene of bijzondere maatregelen, welke een Verdragstaat genoodzaakt zou zijn bij uitzondering te nemen ingeval van ernstige gebeurtenissen, welke de veiligheid van het land of zijn levensbelangen raken, met dien verstande dat het beginsel van rechtvaardige behandeling van den handel steeds zooveel mogelijk zal worden in acht genomen. Evenmin zal dit Verdrag mogen worden aangevoerd tegen de maatregelen, welke de Verdragstaten zouden kunnen nemen ter verzekering van de gezondheid van menschen, dieren of planten.

Artikel 18

Dit Verdrag legt aan geen der Verdragstaten een verplichting op, die strijdig zou zijn met zijn rechten en verplichtingen als Lid van den Volkenbond.

Artikel 19

De verplichtingen, die de Verdragstaten op het gebied van douane-regeling hebben aanvaard krachtens verdragen, overeenkomsten of schikkingen, welke zij vóór den datum van 3 November 1923 hebben gesloten, worden tengevolge van het van kracht worden van dit Verdrag niet buiten werking gesteld.

Op grond van deze niet-buitenwerking-stelling, verbinden de Verdragstaten zich, in de aldus van kracht gebleven verbintenissen, welke in strijd komen met de bepalingen van dit Verdrag, zoodra de omstandigheden dit mogelijk zullen maken en althans bij het afloopen van de overeenkomsten, de wijzigingen aan te brengen, noodig om deze met die bepalingen te doen overeenstemmen, met dien verstande, dat deze verplichting niet van toepassing is op de bepalingen van de verdragen, die een einde hebben gemaakt aan den oorlog 1914—1918, verdragen, welke dit Verdrag niet aantast.

Artikel 20

Overeenkomstig artikel 23 e van het Volkenbondverdrag zal iedere Verdragstaat, die tegen de toepassing van een der bepalingen van dit Verdrag op het geheele, of op een gedeelte van zijn grondgebied geldige bezwaren kan inbrengen, op grond van een ernstigen economischen toestand, die het gevolg is van verwoestingen, die op zijn grondgebied zijn aangebracht gedurende den oorlog van 1914—1918, geacht worden tijdelijk te zijn vrijgesteld van de verplichtingen, voortvloeiende uit de toepassing van bedoelde bepaling, met dien verstande dat het beginsel van de rechtvaardige behandeling van den handel, waartoe de Verdragstaten zich verplichten, in zoo ruim mogelijke mate zal moeten worden in acht genomen.

Artikel 21

Het is wel te verstaan, dat dit Verdrag niet mag worden uitgelegd in dien zin, dat het op eenigerlei wijze de rechten en verplichtingen inter se regelt van gebieden, die deel uitmaken van of die geplaatst zijn onder de bescherming van eenzelfden souvereinen Staat, onverschillig of deze gebieden elk voor zich Verdragstaten zijn of niet.

Artikel 22

Wanneer een geschil rijst tusschen twee of meer Verdragstaten inzake de uitlegging of de toepassing van de bepalingen van dit Verdrag, en wanneer dit geschil niet beslecht kan worden, hetzij rechtstreeks tusschen de partijen, hetzij langs eenigen anderen weg van vreedzame beslechting, zullen de bij het geschil betrokken partijen, alvorens haar toevlucht te nemen tot eenige scheidsrechterlijke of gerechtelijke procedure, het geschil ter minnelijke schikking kunnen onderwerpen aan het technisch orgaan, dat de Raad van den Volkenbond tot dit doel zal aanwijzen. Dit orgaan zal, na de partijen te hebben gehoord en zoo noodig tezamen opgeroepen, een advies uitbrengen.

Het door het genoemde orgaan uitgebrachte advies zal de partijen in het geschil niet binden, tenzij het door ieder van haar wordt aanvaard en de partijen zullen de vrijheid behouden, hetzij na de hierboven bedoelde procedure te hebben gevolgd, hetzij in de plaats van deze procedure, over te gaan tot iedere andere scheidsrechterlijke of gerechtelijke procedure van hunne keuze, met inbegrip van het beroep op het Permanente Hof van Internationale Justitie, voor alle vragen, die krachtens de bepalingen van zijn Statuut, tot de bevoegdheid van het Hof behooren.

Indien een geschil rijst van den aard als bedoeld in het eerste lid van dit artikel inzake de uitlegging of de toepassing van lid 2 of 3 van artikel 4, of van artikel 7 van dit Verdrag, zullen de partijen, op verzoek van een harer, het geschil onderwerpen aan de uitspraak van het Permanente Hof van Internationale Justitie, onverschillig of zij al dan niet van tevoren hebben gebruik gemaakt van de procedure, bedoeld in het eerste lid van dit artikel.

Het aanvaarden van de procedure voor het hierboven bedoelde orgaan of het door dit orgaan gegeven advies zal in geen geval de opschorting medebrengen van den maatregel, waarop het geschil betrekking heeft; ditzelfde zal gelden in het geval van een geding voor het Permanente Hof van Internationale Justitie, tenzij het Hof krachtens artikel 41 van zijn Statuut anders beslist.

Artikel 23

Dit Verdrag, waarvan de Fransche en Engelsche tekst beide als authentiek zullen gelden, zal de dagteekening dragen van heden en zal tot op 31 October 1924 geteekend kunnen worden door iederen Staat, die op de Conferentie van Genève vertegenwoordigd was, door ieder Lid van den Volkenbond en door iederen Staat, waaraan de Raad van den Volkenbond te dien einde een exemplaar van dit Verdrag zal hebben doen toekomen.

Artikel 24

Dit Verdrag is onderworpen aan bekrachtiging. De bekrachtigingsoorkonden zullen worden overgelegd aan den Secretaris-Generaal van den Volkenbond, die van de ontvangst zal kennis geven aan de Leden van den Volkenbond, die het Verdrag onderteekend hebben, evenals aan de andere Staten, welke het onderteekend hebben.

Artikel 25

Na 31 October 1924 zal iedere Staat, die vertegenwoordigd was op de in artikel 23 bedoelde Conferentie en het Verdrag niet onderteekend heeft, ieder Lid van den Volkenbond en iedere Staat, aan wien de Raad van den Volkenbond te dien einde een exemplaar van het Verdrag heeft doen toekomen, tot dit Verdrag kunnen toetreden.

Deze toetreding zal geschieden door middel van een oorkonde, die aan den Secretaris-Generaal van den Volkenbond wordt overgelegd, teneinde in de archieven van het Secretariaat te worden nedergelegd. De Secretaris-Generaal zal van de ontvangst onmiddellijk kennis geven aan de Leden van den Volkenbond, die het Verdrag onderteekend hebben, alsook aan de andere Staten, welke het onderteekend hebben.

Artikel 26

Dit Verdrag zal slechts in werking treden, wanneer het door vijf Mogendheden bekrachtigd zal zijn. Datum van inwerkingtreding zal zijn de negentigste dag na ontvangst van de vijfde bekrachtiging door den Secretaris-Generaal van den Volkenbond. Daarna zal dit Verdrag van kracht worden voor wat betreft elk der Partijen, negentig dagen na de ontvangst van hare bekrachtiging of de kennisgeving van hare toetreding.

Overeenkomstig de bepalingen van artikel 18 van het Volkenbondverdrag zal de Secretaris-Generaal dit Verdrag registreeren op den dag, waarop het in werking treedt.

Artikel 27

Een bijzonder register zal gehouden worden door den Secretaris-Generaal van den Volkenbond, aangevend welke Partijen dit Verdrag hebben onderteekend of bekrachtigd, er toe zijn toegetreden of het hebben opgezegd. Dat register zal voortdurend ter inzage zijn voor de Leden van den Bond en zal zoo veelvuldig mogelijk openbaar gemaakt worden volgens de aanwijzigingen van den Raad.

Artikel 28

Dit Verdrag kan worden opgezegd door een schriftelijke kennisgeving, gericht tot den Secretaris-Generaal van den Volkenbond. De opzegging zal van kracht worden een jaar na den datum, waarop zij door den Secretaris-Generaal ontvangen is en zal slechts gevolg hebben ten opzichte van het Lid van den Volkenbond of den Staat, die het Verdrag opzegt.

De Secretaris-Generaal van den Volkenbond zal iedere opzegging, welke hij ontvangt, ter kennis brengen van ieder van de Leden van den Volkenbond, die het Verdrag hebben geteekend of tot het Verdrag zijn toegetreden, evenals van de andere Staten, die het Verdrag hebben geteekend of daartoe zijn toegetreden.

Artikel 29

Iedere Staat, die het Verdrag onderteekent of tot dit Verdrag toetreedt, kan, op het oogenblik, hetzij van zijn onderteekening, hetzij van zijn bekrachtiging, hetzij van zijn toetreding, verklaren, dat zijn aanvaarding van dit Verdrag niet bindend is voor alle of eenige zijner protectoraten, koloniën, bezittingen of overzeesche gebieden, welke aan zijne souvereiniteit of gezag zijn onderworpen; zoodanige Staat kan later, overeenkomstig artikel 25, afzonderlijk toetreden voor elk der protectoraten, koloniën, bezittingen of overzeesche gebieden, die in zijn verklaring waren uitgesloten.

Eveneens zal de opzegging afzonderlijk kunnen geschieden voor elk der zoodanige protectoraten, koloniën, bezittingen of overzeesche gebieden; de bepalingen van artikel 28 zullen op deze opzegging van toepassing zijn.

Artikel 30

De Raad van den Volkenbond wordt uitgenoodigd, de wenschelijkheid te overwegen van het bijeenroepen van een Conferentie tot herziening van dit Verdrag, wanneer een derde van de Verdragstaten dit verzoekt.

Ten blijke waarvan de bovengenoemde Gevolmachtigden dit Verdrag hebben geteekend.

Gedaan te Genève, den 3den November negentienhonderd-en drie en twintig, in een enkel exemplaar, dat bewaard zal blijven in de archieven van het Secretariaat van den Volkenbond; gelijkluidend afschrift zal worden toegezonden aan alle Staten, die vertegenwoordigd waren op de Conferentie.

PROTOCOL VAN HET INTERNATIONALE VERDRAG TER VEREENVOUDIGING VAN DOUANEFORMALITEITEN.

Op het oogenblik, dat de ondergeteekenden overgaan tot de onderteekening van het op dezen dag gesloten Verdrag voor de vereenvoudiging van douaneformaliteiten, zijn zij, behoorlijk daartoe gemachtigd het volgende overeengekomen:

• 1. Het is wel te verstaan, dat de verplichtingen, die voor de Verdragstaten uit het bovenbedoelde Verdrag voortvloeien, in geen enkel opzicht inbreuk maken op de verplichtingen, die zij aanvaard hebben of in de toekomst zullen kunnen aanvaarden bij internationale verdragen of overeenkomsten, welke zich ten doel stellen de gezondheid van menschen, dieren of planten te beveiligen (met name de internationale Opiumconventie), of welke bestemd zijn de openbare zedelijkheid te beschermen of welke de internationale veiligheid beoogen.

• 2. Wat betreft de toepassing van art. 3, zal de verplichting, welke door Canada wordt aanvaard, slechts de federale regeering binden en niet de provinciale regeeringen, aan welke de Canadeesche grondwet de bevoegdheid geeft om op haar grondgebied den invoer van zékere producten te verbieden of te beperken.

• 3. Wat betreft de toepassing van de artikelen 4 en 5, zal de aanvaarding door Brazilië en door Canada voor deze Staten de verantwoordelijkheid van de federale regeering ten aanzien van den uitvoer slechts in die mate binden, waarin deze regeering zelf de in die artikelen bedoelde bepalingen nopens tarieven of regelingen vaststelt, zonder dat deze regeering eenige verantwoordelijkheid kan aanvaarden inzake de bepalingen van denzelfden aard, welke genomen worden door de Staten of provincies krachtens de rechten, die de grondwet van het land hun verleent.

• 4. Wat betreft de toepassing van artikel 4 en artikel 5, lid 2, zal de verbintenis, welke door Duitschland wordt aanvaard, niet de verplichting medebrengen om zekere geringe lasten, welke deze Staat heft of zekere bijzondere formaliteiten, welke hij toepast, bekend te maken voor zoover deze niet door dit land zelf worden vastgesteld, maar door een van de Bondsstaten of door eenige plaatselijke overheid.

• 5. Ten aanzien van de toepassing van artikel 11 erkennen de Verdragstaten, dat de door hen vastgestelde regelen de beteekenis hebben van minimum-waarborgen, welke verlangd zullen kunnen worden door alle Verdragstaten, maar dat zij niet uitsluiten de uitbreiding of de aanpassing van zoodanige regelen in tweezijdige of andere overeenkomsten, die deze Staten vrijwillig onder elkander zouden sluiten.

• 6. Gegeven de bijzondere omstandigheid, waarin zij zich bevinden, hebben de Regeeringen van Spanje, Finland, Polen en Portugal verklaard, dat zij zich de bevoegdheid voorbehouden om bij de ratificatie artikel 10 uit te zonderen en dit artikel niet toe te passen dan na verloop van een periode van vijf jaar, te rekenen van af dezen dag.

  Een overeenkomstige verklaring is afgelegd door de Regeeringen van Spanje, Griekenland en Portugal met betrekking tot artikel 11, sub 8, van het Verdrag, en door de Regeeringen van Spanje en Portugal met betrekking tot artikel 11, sub 3. De Poolsche Regeering heeft een dergelijke verklaring afgelegd ten aanzien van dit artikel in zijn geheel, met uitzondering van hetgeen is vermeld sub 1, 2, 4, 5, 7 en 9, ten aanzien waarvan deze Regeering zich verbindt om de hierin nedergelegde bepalingen toe te passen dadelijk bij de inwerkingtreding van dit Verdrag voor wat dit land betreft.

  De andere Verdragstaten stellen vast, dat zij, terwijl zij verklaren de bovenbedoelde voorbehouden te aanvaarden, zelf voor de aangelegenheden, die hierin behandeld worden, niet gebonden zullen zijn ten aanzien van de Staten, die deze voorbehouden hebben gemaakt, voordat de toepassing van de aldus opgeschorte bepalingen voor de bedoelde Staten van kracht zal zijn geworden.

De uitzonderingen, die later door andere Regeeringen op het oogenblik van haar bekrachtiging of haar toetreding, met betrekking tot artikel 10, artikel 11 of bijzondere bepalingen van deze artikelen mochten worden geformuleerd, zullen voor den sub 1 bedoelden termijn en onder de sub 3 vermelde voorwaarden worden toegepast, wanneer de Raad van den Volkenbond aldus beslist, na het technisch orgaan als bedoeld in artikel 22 van het Verdrag te hebben gehoord.

Dit Protokol zal dezelfde kracht, geldigheid en duur hebben als het Verdrag, dat op dezen dag wordt gesloten en waarvan het als een integreerend deel moet worden beschouwd.

Ten blijke waarvan de bovengenoemde gevolmachtigden dit Verdrag hebben geteekend.

Gedaan te Genève, den derden November negentienhonderd drie en twintig, in een enkel exemplaar, dat bewaard zal blijven in de archieven van het Secretariaat van den Volkenbond; eensluidend afschrift ervan zal worden toegezonden aan alle Staten, die op de Conferentie vertegenwoordigd waren.